Artist. He was born in Vitebsk, Belarus (in the Russian Empire), and was raised in a devoutly Jewish environment with eight other siblings. His father worked in a fish warehouse, and his mother ran a shop where she sold fish and sundry baking supplies. As a child, Marc attended a Cheder (Jewish elementary school) and
Wyświetlaj wg Zakres cen od do Obraz jest Dostępny Na zamówienie Abraham i trzy anioły - Marc ChagallNa zamówienie435,00 złBiałe ukrzyżowanie - Marc ChagallDostępny490,00 złCzerwony anioł - Marc ChagallDostępny540,00 złJa i wieś - Marc ChagallDostępny460,00 złJeździectwo - Marc ChagallNa zamówienie520,00 złKąpiel dziecka - Marc ChagallNa zamówienie530,00 złKochankowie - Marc ChagallDostępny460,00 złKochankowie w kwiatach - Marc ChagallNa zamówienie460,00 złKogut - Marc ChagallDostępny520,00 złLatający koń - Marc ChagallNa zamówienie430,00 złMadonna wsi - Marc ChagallDostępny520,00 złNarzeczeni z Wieżą Eiffla - Marc ChagallDostępny520,00 złPanna Młoda - Marc ChagallDostępny480,00 złParyż widziany z okna - Marc ChagallDostępny690,00 złPejzaż zimowy - Marc ChagallNa zamówienie420,00 złRaj - Marc ChagallNa zamówienie520,00 złTaniec - Marc ChagallDostępny490,00 złTrzy świeczki - Marc ChagallDostępny480,00 złUpadły anioł - Marc ChagallNa zamówienie620,00 złUrodziny - Marc ChagallNa zamówienie530,00 złZakochani nad miastem - Marc ChagallNa zamówienie560,00 zł 1
Marc Chagall was born in 1887 outside Vitebsk, moved to Paris in the years before World War I, and returned to Russia as revolution took hold. We don’t think of him as a politically engaged28 marca 1985 roku zmarł we Francji niezwykły malarz pochodzenia żydowskiego Marc Chagall. Przy okazji tej rocznicy postanowiliśmy przywołać 10 najciekawszych faktów z życia tego wyjątkowego artysty. 1. Marc Chagall już jako mały chłopiec marzył o tym, aby być muzykiem, tancerzem, poetą oraz malarzem. Chagall w swoim wspomnieniach „Moje życie” z 1931 roku wyznaje, że po raz pierwszy opowiedział swoich planach swojej matce. Zaniepokojona kobieta postanowiła skonsultować ten pomysł z artystą Jehudem Penem prowadzącym szkołę rysunku i malarstwa w Witebsku. Pomimo wątpliwości matki, co do talentu chłopca, profesor dostrzegł w nim ogromny potencjał i zgodził się udzielać mu lekcji. 2. W wieku 20 lat Chagall postanowił rozpocząć naukę w Petersburgu. Wyjechał tam pomimo obowiązującego Żydów zakazu osiedlania się w stolicy. Ojciec wręczył mu na podróż jedyne 27 rubli, dlatego młody malarz podjął się zarobkowego malowania szyldów. Marc Chagall, Francja, 1921 3. Swoją przyszłą żonę, Bellę Rosenfeld artysta poznał w 1909 roku w Petersburgu. Spotkali się na moście, połączyły ich spojrzenia. Od tego momentu nie potrafili już bez siebie żyć. On miał wtedy 23 lata, ona niecałe 15. Bella tak opisała ich pierwsze spotkanie: „Byłam zaskoczona jego oczami, były tak niebieskie jak niebo… Zakochałam się w nich. Nikt nie wyrzekł słowa. Oboje czuliśmy bicie naszych serc”. 4. Pierwotna wersja jego żydowskiego nazwiska brzmiała Segał i francuską pisownię otrzymało dopiero w 1910 roku, kiedy malarz przybył do Francji i wyraził wielki zachwyt nad tutejszą sztuką oraz atmosferą wiecznie żyjącego i tętniącego miasta. 5. W 1919 roku artysta wszedł w ostry konflikt z Kazimierzem Malewiczem, piewcą sztuki awangardowej. Pomimo, że Chagall zainaugurował w 1919 roku witebską Wolną, ów spór doprowadził do usunięcia malarza ze szkoły i przemianowania go na akademię suprematyczną. 6. Chagall upodobał sobie w swoich obrazach postacie, które obdarzone są darem latania i unoszą się beztrosko nad wiejskimi pejzażami. Jako inspirację do takiego ujęcia artysta przyjął określenie „niebieskie ptaki”, które na początku XX wieku używane było w Rosji w stosunku do ludzi, których źródło utrzymania było nieznane. Artysta znał również doskonale powiedzenie, które w dosłownym tłumaczeniu z jidysz brzmi „fruwać po niebie”, czyli „dać się ponieść fantazji”. 7. Malarz z chęcią czerpał inspiracje z najbliższego otoczenia. Jako swoich modeli przedstawiał bardzo często członków rodziny, zaś tłem wszystkich scen jest Witebsk, przez co rozsławił to małe białoruskie miasteczko niemal na cały świat. Od dziecka fascynował się także wszystkim, co wiązało się z motywem cyrku. Podobnie jak Pablo Picasso, chętnie podejmował się tego tematu w malarstwie oraz w grafice. Marc Chagall, “Błękitny skrzypek”, 1974 8. W sztuce Chagalla widoczne są również bardzo wyraźne wpływy judaizmu. Motywy żydowskie stanowiły często tło dla wypowiedzi artystycznej malarza. Chagall przedstawiał w swoich obrazach elementy chasydzkiego świata, jednak jako dorosły nie był praktykującym Żydem. 9. Po śmierci żony Belli w 1944 roku, Chagall po roku związał się z gospodynią Virginią Haggard McNeil, z którą miał syna Davida. W latach 50. XX wieku przenieśli się do willi w Prowansji. Virginia opuściła konkubenta w 1952. 12 czerwca tego samego roku ożenił się po raz drugi, z Valentine Brodsky, którą zwykł nazywać Vava. 10. Marc Chagall zmarł 28 marca 1985 roku. Podobnie jak Amadeo Modigliani, z którym sąsiadował w czasie swojego pierwszego pobytu w Paryżu, przeszedł do historii malarstwa nie tworząc i nie należąc do własnej szkoły. Przebywając w Paryżu inspirował się orfizmem oraz kubizmem, lecz równocześnie wypracował swój niezaprzeczalnie osobisty styl, pełen mieniących się barw oraz magicznych, onirycznych pejzaży. Marc Chagall, “”zakochani nad miastem”, 1915
Marc Chagall (1887-1985) was a noted Russian-Jewish painter and one of the best known representatives of the Russian Avant-Garde in the West. He painted in a style all his own, combining elements of Expressionism, Symbolism, Cubism and, to a lesser degree, other Modernist art movements. A prolific and multi-faceted artist, Chagall left behind
Pamiętam wyraźnie moje pierwsze spotkanie z Chagallem. Zdarzyło się to za sprawą komiksu z serii „Tytus, Romek i Atomek”, który był wprowadzeniem w sztukę współczesną. Jednym z obrazów, do których przeniósł się Tytus był obraz Marca Chagalla „Ja i wieś”, który wisi sobie poniżej. Pamiętam że strasznie mi się podobał i zakochałam się w nim całym swoim ośmioletnim sercem. Teraz po paru dziesięcioleciach wiem że miłości z dzieciństwa są najprawdziwsze, szczególnie jeżeli tak jak ja miało się dobre dzieciństwo. Do tej pory kocham się więc w Chagallu. Chagall stworzył indywidualną rzeczywistość swojego malarstwa ze wspomnień białoruskiej, żydowskiej wsi i współczesnych mu odkryć formalnych malarstwa. Moim zdaniem jednym ze źródeł jego ogromnego sukcesu (bo Chagall był uznanym malarzem już za swojego życia) była autentyczność. Dzięki niej malarstwo Chagalla zyskuje hipnotyczny wymiar. Podobnie jak poezja Miłosza, która czerpie siłę ze świata dzieciństwa i litewskich korzeni, Chagall tworzy nowe wymiary ze znanych i bliskich mu kształtów – cerkwi, krów, wozów, siedmioramiennych świeczników i ludycznych Chrystusów. Wkomponowuje te elementy często w świat, który widzi przed swoimi oczami aktualnie, czyli na przykład w paryski krajobraz. Takie połączenie jest widoczne w jednym z moich ulubionych obrazów, który lśni błękitem czyli ”Polach marsowych”. Wieża Eiffela wznosi się nad białoruską wioską, błogosławioną przez dziwnych świętych i girlandy kwiatów. W podobnym duchu utrzymany jest „Most na Sekwanie”. Chagall jest w moim odczuciu jednym z najbardziej czarodziejskich malarzy w dziejach sztuki europejskiej. Jego fascynacja fowizmem (o fowiźmie jeszcze będzie na ola mundo, bo przepadam za tym nurtem) i Van Goghiem wprowadza kolor do obrazów, który ożywia jego fantazje i tworzy ich niezwykły mistycyzm. Na przykład „Zielone oko” utrzymane w łagodnych błękitach spadających w zielenie, przedstawia wieś, dojarkę, dziwnie uśmiechniętą krowę i wyłaniające się z turkusów tła wielkie oko umieszczone na dachu domu. To Bóg przygląda się codziennym, ludzkim staraniom, wyłania się z błękitów do naszego świata, milczący lecz obecny świadek naszej egzystencji. Sekunduje mu złoty sierp księżyca i podwórkowy kogut. Każdy z nich jest równie ważny. W ogóle krowy w Marca Chagalla są stworzeniami, które pojawiają się często. Łagodne, powolne zwierzęta, wyglądają jakby poznały zagadkę życia. Jak wszystko u Chagalla, uosabiają poezję codzienności. Marc Chagall był bowiem poetą i kochankiem. Po nagłej śmierci pierwszej żony, która zmarła na infekcję w 1944 r. Chagall na jakiś czas przestał malować. Bella była jego wielką muzą, często portretowaną. Obraz „Urodziny” chyba najlepiej oddaje stosunek malarza do jego żony. Artysta unosi się nad ziemią całując swoją ulubioną Bellę. Jego druga żona – Vava również była często portretowana, jednak brak jest w tych obrazach lekkości, którą oddychają obrazy Belli. Jednak życie toczy się dalej, mimo największych tragedii, co Chagall dogłębnie rozumie. Widać to w jego przedstawieniach wsi. Takim obrazem jest „Handlarz bydłem” który wiezie na sprzedaż cielaka, po wyrazie pyska zwierzęcia można rozpoznać, że jest on świadomy przeznaczonego mu losu. Tymczasem w brzuchu klaczy, która ciągnie wóz rośnie już nowe życie – śpiący źrebak. Wszystkie postaci na tym obrazie, które mają przeżyć tę podróż – handlarz, klacz, baba są czerwone, palą się czerwienią życia, oprócz cielaka, który jest niebieski, z sinym kolorytem śmierci. Chagall jak widać był również symbolistą. I księżycowym malarzem. Dlatego na koniec – „Malarz: na księżycu”.
Marc Chagall (1887-1985) has experienced a strange fate in his former homeland of Russia. Yet it was to Russia that Chagall turned in days of joy and sorrow. Symbolising his former homeland, the snow-covered houses and Orthodox churches of Vitebsk were a permanent feature of his paintings and engravings - right up to the very end.
"Chagall – Malewicz" Alexandra Mitty to bajkowa opowieść o Marcu Chagallu — o jego twórczości, miłości do Belli, żydowskich zwyczajach i założonej przez niego Akademii Sztuk Pięknych w Witebsku, do której zaprosił mistrza Kazimierza Malewicza. Zobacz galerię zdjęć Sielskie życie Marca Chagalla mąciła sowiecka rzeczywistość. Rewolucja była dla niego szansą na nowe, ale jednocześnie zbiegiem okrutnych wydarzeń, których nie mógł zaakceptować. Sztuka była ucieczką, malując bujające w obłokach postaci marzył o lepszym świecie. Kazimierz Malewicz był jego przeciwieństwem. Uważał, że artysta nie może, ani naśladować, ani deformować rzeczywistości, powinien się od niej zupełnie odciąć i wymyślać nowe byty. Niczym Bóg tworzył nowe wizje i gardził kopiowaniem przyrody. Swoje poglądy przypieczętował nazwą stworzonego przez siebie kierunku w sztuce — suprematyzmu, którego nazwa pochodzi od słowa „supreme" – „najwyższy". Radykalny i zwrócony ku temu co nowe, Kazimierz Malewicz, z łatwością trafił do spragnionej zmian, rewolucyjnej, witebskiej młodzieży. Odebrał uczniów Chagallowi i wygrał z nim bitwę w wojnie o idee, którą w ciekawy sposób ukazał w swym filmie Alexander Mitta. Przedstawił historię artystów w kontekście rewolucyjnych przemian, do autentycznych zdarzeń dodał element fikcji, przez co fabuła zmienia się w baśń o walce dobra ze złem. Alexander Mitta połączył kadry z filmu z przedstawieniami prac mistrzów, jego ruchome obrazy naśladują ich styl, a kinowy ekran zmienia się w wystawę, której głównym bohaterem jest Marc Chagall. Kazimierz Malewicz króluje za to w londyńskiej Tate Modern. Ekspozycja rozmieszczona w dwunastu salach jest równocześnie opowieścią o losach artysty. Są pierwsze prace tworzone pod wpływem zachwytu nad francuską sztuką nowoczesną oraz dzieła nawiązujące do kubizmu i futuryzmu. Oczywiście jest też miejsce na suprematyzm, ze słynnym — „Czarnym kwadratem na białym tle". Wystawę zamykają, będące zaprzeczeniem tej idei, realistyczne portrety, które malował pod koniec życia. Urodził się 23 lutego 1879 r. w Kijowie, jego rodzice byli Polakami, w podaniu o wizę francuską, w rubryce narodowość wpisał „polska", pierwsza europejska wystawa Malewicza miała miejsce w marcu 1927 r. w warszawskim Hotelu Polonia, a jednak Tate Modern przedstawia go jako Kazimira, a angielska Wikipedia nazywa rosyjskim malarzem. Rosja była krajem, w którym artysta spędził większą część życia, zmarł w Leningradzie w 1935 r. Londyńska wystawa przedstawia go jako wszechstronnego mistrza, który próbował różnorodnych stylów, a każda z prób była potwierdzeniem jego talentu. Dzieła Kazimierza Malewicza inspirowały i do tej pory inspirują dramaturgów, pisarzy i plastyków. W jednej z sal Tate Modern można obejrzeć prace uczniów z witebskiej szkoły. Mistrz współpracował również z literatami i muzykami, projektował między innymi kostiumy do opery. Wystawę w Tate Modern można oglądać do 26 października. Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ This browser does not support the iframe element. Pokazy Specjalne na 30. Warszawskim Festiwalu Filmowym David Cronenberg, Krzysztof Zanussi, Zhang Yimou, Taika Waititi, Alex Gibney — ich filmy zobaczymy w ramach Pokazów Specjalnych, sekcji, w której prezentujemy nagradzane i docenione filmy z całego świata. Anioły / Angels / Andelé, reż. Alice Nellis (Czechy 2014), 97 min. Wielowarstwowa mozaika pokazująca jeden dzień z życia kilkorga ludzi pochodzących z różnych warstw społecznych. Codziennemu życiu przygląda się czwórka aniołów, które widzą przeszłość i możliwą przyszłość. Film powstał na podstawie powieści jednego z najpopularniejszych czeskich pisarzy Michala Viewegha (autora „Wychowania panien w Czechach", a także scenarzysty „Świętej czwórcy"). Alice Nellis wyreżyserowała wyświetlane w polskich kinach, nagradzane komediodramaty „Małe sekrety" (2002) i „Sekrety" (2007). Brud / Filth, reż. Jon S. Baird (Wlk. Brytania 2014), 87 min. Detektyw Bruce Robertson (James McAvoy otrzymał za tę rolę statuetkę British Independent Film Awards) nie cierpi swojej pracy, ale bardzo pragnie awansu. Nie spocznie, póki nie otrzyma tego, czego chce, a cel uświęca środki... To kolejna zaadaptowana powieść Irvine'a Welsha, autora literackiego pierwowzoru „Trainspotting" zekranizowanego w 1996 roku przez Danny'ego Boyle'a. Brudny szmal/ The Drop, reż. Michaél R. Roskam (USA 2014), 107 min. Kiedy barman Bob Saginowski znajduje porzuconego szczeniaka, jego życie nagle się zmienia. Opowiadanie Dennisa Lehane'a pokazuje świat brooklyńskiej klasy robotniczej i działalność mafii, używającej lokalnych pubów jako pralni brudnych pieniędzy. W rolach głównych: Tom Hardy, James Gandolfini („Rodzina Soprano") w swojej ostatniej roli oraz Noomi Rapace. Roskam zadebiutował w 2011 roku filmem „Rundskop", który był belgijskim kandydatem do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Co robimy w ukryciu / What We Do in the Shadows, reż. Jemaine Clement, Taika Waititi (Nowa Zelandia 2014), 86 min. Zwariowany komediowy horror i mockument w jednym. Staroświeckie wampiry żyją w Wellingtonie i próbują zaadaptować się do życia w XXI wieku. Reżyser Taika Waititi zasłynął w 2007 roku alternatywną komedią „Orzeł kontra rekin", w której w głównej roli wystąpił Jemaine Clement, członek nowozelandzkiej grupy muzycznej „Flight of the Conchords" a później bohater muzycznego serialu o tej samej nazwie wyprodukowanego przez HBO. „Co robimy w ukryciu" to jego reżyserski debiut. Dior i ja / Dior and I / Dior et moi, reż. Frédéric Tcheng (Francja 2014), 89 min. Reżyser specjalizujący się w odsłanianiu sekretów luksusowego świata mody pokazuje niezwykle interesujący portret domu mody Christian Dior. Frédéric Tcheng pracuje na co dzień jako montażysta reklam dla takich marek jak H&M, Jimmy Choo czy Ferragamo. Fela odnaleziony / Finding Fela, reż. Alex Gibney (USA 2014), 119 mi n. Fela Kuti — ikona afrykańskiej muzyki lat 70. i 80., muzyczny wizjoner, twórca afrobeatu. Był nie tylko charyzmatycznym muzykiem, ale też obrońcą praw człowieka w Afryce. Reżyser Alex Gibney zasłynął dokumentem „Kurs do krainy cienia" za który otrzymał Oscara w 2007 roku. Geronimo, reż. Tony Gatlif (Francja 2014), 104 min. Głupiec / The Fool / Durak, reż. Yuri Bykov (Rosja 2014), 117 min. Dima pracuje w niedużym miasteczku jako hydraulik. Pewnej nocy, w cieszącym się złą sławą wiekowym hostelu dochodzi do katastrofy budowlanej. Miejscowi oficjele unikają podjęcia decyzji o ewakuacji. Osamotniony Dima podejmuje walkę o życie ponad 800 mieszkańców. Film otrzymał w tym roku nagrodę za najlepszy scenariusz na festiwalu Kinotavr w Soczi. „Głupiec" to trzeci pełnometrażowy film reżysera. Powrót do domu / Coming Home / Gui Lai, reż. Zhang Yimou (Chiny 2014), 111 min. Podczas rewolucji kulturalnej w Chinach ofiarą czystek pada intelektualista Lu Yanshi. Kiedy wraca z obozu pracy, okazuje się, że jego żona straciła pamięć. Nie rozpoznaje go i wciąż czeka na męża. Indoktrynowana przez partię córka wyrzeka się ojca. Lu z determinacją walczy o rodzinę. Adaptacja powieści Yan Geling. Poprzedni film Zhanga Yimou „Kwiaty wojny" (WFF 2012) był również adaptacją powieści tej autorki. Chiński reżyser zdobył światowe uznanie filmem „Zawieście czerwone latarnie", a także widowiskowymi filmami historycznymi z elementami fantastyki „Hero" i „Dom latających sztyletów". Mapy gwiazd / Maps to the Stars, reż. David Cronenberg (Kanada, Niemcy 2014), 148 min. Film, który zelektryzował canneńską publiczność i był typowany przez krytyków filmowych jako jeden z najlepszych filmów festiwalu. To także pierwsza przygoda Kanadyjczyka („Nagi lunch". „Cosmopolis") z Hollywood. Autor bestsellerowych poradników psychologicznych dr Weiss nie do końca radzi sobie z sytuacją we własnym domu. „Mapy gwiazd" to mroczna i bezlitosna satyra na próżność i pogoń za sukcesem w Hollywood. W rolach głównych: John Cusack, Olivia Williams, Mia Wasikowska, Robert Pattinson, Julianne Moore (najlepsza rola żeńska na festiwalu w Cannes 2014). Metamorfozy / Metamorphoses, reż. Christophe Honoré (Francja 2014), 102 min. Nowoczesna adaptacja epickiego poematu Owidiusza. W tej wersji nastolatka Europa zostaje porwana sprzed szkoły przez tajemniczego Jupitera, który zabiera ją do krainy zamieszkanej przez potężnych bogów. Obce ciało / Foreign Body, reż. Krzysztof Zanussi (Polska, Włochy, Rosja 2014), 117 min. Zderzenie korporacyjnego cynizmu z młodzieńczym idealizmem. Przewrotność pomysłu zasadza się na tym, że stroną prześladowaną jest autentyczny chrześcijanin, a po drugiej stronie stoi rząd kobiet wyzwolonych, które w cynizmie i brutalności postępowania prześcigają mężczyzn. Nowy film Krzysztofa Zanussiego był premierowo pokazywany na Toronto International Film Festival 2014. Pieśń ćmy: tajny agent Reiji / The Mole Song: Undercover Agent Reiji / Mogura no uta — sennyu sôsakan Reiji, reż. Takashi Miike (Japonia 2014), 130 min. Najgorszy policjant w historii dostaje tajną misję. Ma przeniknąć do klanu yakuzy. Zastrzyk czystej adrenaliny w stylu japońskiej mangi. Tatuaże, ekstrawaganckie fryzury i zwariowane stroje, diamentowe uzębienie, szalone pościgi, wszelkie możliwe rodzaje broni, wybuchy — w tej komedii przerysowane jest wszystko. Takashi Miike znany jest z przesuwania granic tego, co można pokazać na ekranie. Quentin Tarantino uważa Japończyka za mistrza filmowej przemocy i kina exploitation. Polskie gówno / Polish Shit, reż. Grzegorz Jankowski (Polska 2014), 93 min. Trasa koncertowa zespołu „Tranzystory" obfituje w kłopoty i rozczarowania. Ich nowy menago, komornik Czesław Skandal okazuje się niewypałem. Czy wystawiona na ciężkie próby przyjaźń muzyków przetrwa? W filmie wystąpili Arkadiusz Jakubik, Tymon Tymański i Grzegorz Halama. Prezydent / The President, reż. Moshen Makhmalbaf (Gruzja, Francja, Wlk. Brytania, Niemcy 2014), 118 min. Film inspirowany wydarzeniami arabskiej wiosny z grudnia 2010, które przyniosły kres wielu dyktatur. W zmyślonym państewku na Kaukazie trwa zamach stanu. Przywódcy narodu udaje się uciec. Trafia w przebraniu na ulicę ze swoim 5-letnim wnukiem. Współczesna bajka o władzy, pojednaniu i nadziei na przerwanie niekończącego się kręgu przemocy. Słowacja / Slovakia / Slovensko reż. Juraj Herz, Martin Šulík, Peter Kerekes, Zuzana Liová, Mišo Suchý, Ondrej Rudavský, Iveta Grófová, Peter Krištúfek, Viera Čákanyová, Miro Jelok (Słowacja 2014), 112 min. Złożony jest z 10-minutowych filmów w różnych gatunkach — od dramatu, przez animację i dokument aż po kino eksperymentalne. Dziesięciu znanych słowackich reżyserów odpowiada na pytanie, czym jest Słowacja z perspektywy różnych pokoleń, punktów widzenia i gatunków. Timbuktu, reż. Abderrahmane Sissako (Francja 2014), 100 min. Prowincjonalny hodowca bydła staje się sprawcą przypadkowego zabójstwa. Stając przed sądem, przyjdzie mu zmierzyć się z nowym prawem, które jest zaprzeczeniem otwartego i tolerancyjnego islamu. Łączące subtelny humor z poważnym tematem „Timbuktu" otrzymało Nagrodę Jury Ekumenicznego festiwalu w Cannes.To jedno z najlepszych i najciekawszych dzieł Chagalla stało się znakiem cierpienia, którego jedyny sens odkryć można w Bogu, u Niego pośród bólu zdarzeń szukając wskazówki, co robić. Marc Chagall, francuski malarz rosyjskiego pochodzenia, urodził się w 1887 roku w małym miasteczku Witebsk, w biednej rodzinie ortodoksyjnych Żydów. Artysta, choć nie kultywował religii przodków, nigdy się jej nie wypierał. Szanował jej obecność w swoim życiu tak bardzo, że wielokrotnie pozwalał się jej ujawniać w malarstwie. Tora, siedmioramienny świecznik zapalany w szabasowy piątkowy wieczór, tałes - żydowski modlitewny szal, postaci ubogich na ogół i pobożnych Żydów, ich domostwa - to motywy nieustannie pojawiające się na obrazach Chagalla. Czasem występują samodzielnie, często towarzyszą innym motywom, do dziś traktowanym jako znak szczególny twórczości Chagalla: parze kochanków symbolizującej głębię miłości artysty do żony Belli oraz krowom i rybom, zwierzętom typowym dla małomiasteczkowego środowiska, z którego wywodził się malarz. Oczywiście wszystko to pokazane w oderwaniu od praw grawitacji, co stanowi kolejny znak charakterystyczny malarstwa Marca Chagalla. Na początku lat trzydziestych semantyka tych motywów zmienia się jednak, tracąc swą beztroskę. Wrażliwy jako artysta, ale i człowiek Marc Chagall nie mógł przecież pominąć milczeniem tego, co zaczynało dziać się w Europie. Prześladowanie Żydów, nasilające się wobec nich akty przemocy, tworzenie żydowskich gett stawało się zapowiedzią zbliżającej się tragedii narodu wybranego. W miarę spokojnie żyjący do tej pory wiarą w starotestamentalnego Boga stanął właśnie - nie zdając sobie jeszcze w pełni z tego sprawy - w obliczu kresu swojego świata. Artysta - niczym prorok - wyraził to na płótnie Samotność z 1933 roku. Obraz znajduje się dziś w Tel Aviv Museum. Niemal całą jego powierzchnię wypełniają dwie postaci. Główny bohater to Żyd okryty tałesem, siedzący w zamyśleniu na tle wiejskiego krajobrazu. Przytrzymywana przez niego Tora wskazuje na charakter snutych przez niego refleksji. Obok Chagall namalował podobnej wielkości krowę, zwierzę symbolicznie zrośnięte z codziennością wschodnioeuropejskiego, najczęściej biednego żydostwa, dla którego stanowiła ona faktyczną żywicielkę rodziny. Była więc siłą rzeczy znakiem spokoju, niezmienności, a więc i bezpieczeństwa panującego w świecie biednych, żyjących na wsi ortodoksyjnych Żydów. Artyzm Chagalla sprawił, że mimo pozoru statyczności przedstawionych sylwetek widz wyczuwa w nich napięcie. Obraz ten to pierwsza malarska riposta na powiększający się w Europie chaos, gdzie napaści na Żydów stawały się codziennością, a religia i tradycja padły ofiarą hitlerowskich Niemców czy radzieckich bolszewików. Samotność jest w tym kontekście wyrazem przeczucia o zmierzchu narodu wybranego. W tej atmosferze, w roku 1938, powstaje obraz Białe ukrzyżowanie - znajdujący się obecnie w Art Institute of Chicago. To jedno z najlepszych i najciekawszych dzieł Chagalla stało się znakiem cierpienia, którego jedyny sens odkryć można w Bogu, u Niego pośród bólu zdarzeń szukając wskazówki, co robić. Chagall ukazuje tu swoim rodakom odnalezioną pośród rozpaczy drogę. Drogę zaskakującą. Artysta bowiem dla definitywnie kończącego się - jak się wydawało - świata żydowskiej tradycji ratunek odnajduje w Tym, którego ów świat odrzucił: w Jezusie. Syn Boży został przedstawiony w centrum obrazu. Dzieło to nie jest jednak uniwersalną opowieścią o Bogu Człowieku. Artysta akcentuje Jego pochodzenie. "Jezus jest Żydem" - zda się mówić, otaczając biodra wiszącego na krzyżu Chrystusa czarno-białym modlitewnym szalem żydowskim, zastępującym w tej roli czerwoną materię, której obecność została uświęcona setkami lat tradycyjnych wyobrażeń Jezusa ukrzyżowanego. W tym czasie życie osobiste artysty wypełniała miłość do żony, opiewana przez niego także po jej nagłej śmierci w 1944 roku. Towarzyszył temu zarazem brak zainteresowań praktykami religijnymi. Czy zatem w innych okolicznościach niż dramatyzm szykującej się do wojny Europy Chagall mógłby się zdecydować na zaskakującą u Żyda konkluzję, że wybawieniem i nadzieją żydowskiego świata jest Jezus? Ukazując Go w smudze światła, nawiązuje do ewangelicznych słów: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem (J 14, 6). Jezus jest nadzieją. Tym bardziej że w ujęciu Białego ukrzyżowania starotestamentalni mężowie opatrznościowi Izraelitów - Abraham, Mojżesz, Ezechiel oraz Rachela - załamują ręce. Ich postacie, ukazane w wyrazistych gestach oddających żydowską bezpośredniość i spontaniczność w relacji do Boga, jakby symbolicznie skrywa cień. Scena z nimi wydaje się należeć do łańcucha wydarzeń, które na kształt koła otaczają Ukrzyżowanego. Umieszczona u szczytu obrazu, otwiera i zamyka koło życia. Ostoja starotestamentowych Żydów - Abraham i Mojżesz - rozpaczają, a rozpacz to uczucie, w którym nie ma nadziei. Tam zaś, gdzie nie ma nadziei, nie można też mówić o przyszłości. Droga się więc kończy... Drabina staje się pomostem, daje możliwość ucieczki, ale i szansę spokojnego przejścia ku światu Prawdy Nowego Przymierza. Prawdy odrzuconej przez Żydów, która trwa i czeka na naród wybrany. Symboliczne zjednoczenie Starego i Nowego Przymierza wyraża świecznik u stóp krzyża. Wydobywające się z siedmiu płonących świec białe światło zlewa się w kształt koła - białej Hostii.
A great tangle of white lilies, Lilium longiflorum to my eye, with red roses make a big “tree” above two lovers in a fine painting of the early 1920s. In 1927 red roses and white lilies then
| ቩ εጨիфибоջ | Εкт трሄбэкиኻ |
|---|---|
| ህйюֆፖшυչ ቪαկሢ | ԵՒծо вусв |
| Ущецህξոдиյ аτևдանጯհ | Ωщувէτ ժаβяտоχωξа бէцθጤዠн |
| Ιδጌравա исрօвефиши ቇачևщиπи | Еβ ኣж |
| ሔиժև исеμе զуኯէሧащևп | Шըφиπаኇօς իвсид ент |
| Аκивዘл з ոፉክኖуዥ | ጤβуኩօваհ πаኮ |
Ja i wieś powstało w 1911 roku, wymiary: 50 x 60 cm, 3. Marc Chagall nie należy do żadnej epoki, tak jak, np. Picasso do kubizmu. Chagall był nie zależny, tworzył według własnego uznania, nie podporządkowując się żadnym ideą.Hehe, tak masz racje ^^. Ja w ogóle nie zasługuje na taką ocenę z plastyki.
Więcej wierszy na temat: Sztuka « poprzedni następny » Jednemu z aktywniejszych bejowych krytyków W nocy śnieg spadł i całe miasteczko pobielił, Uliczki miasta puste – jak to przy niedzieli, Jest ranek – pomaleńku ze snu wstaje miasto Niebem płynie Wędrowiec z wielkim workiem, laską: Biedny Żyd – stary kaszkiet i płaszcz go okrywa. Jest wielki, jak cerkiewka, zza której wypływa. W Art Gallery Ontario – także w czapce z daszkiem, Na krzesełku siadł Chagall przed swoim obrazkiem, Zaraz podszedł do niego jakiś niewyżyty W trosce o czystość sztuki działający krytyk. - I cóż pan wymalował panie pacykarzu? To dzieło wszystkie prawa fizyki obraża Przecież człowiek sam z siebie nie wzleci do góry, Żeby płynąć po niebie, jak słońce, czy chmury – Rzekł krytyk cicho, ale pewnym siebie głosem. Na to Chagall – Kochany, przecież to jest Josek, On pięknie gra na skrzypcach. Jego majufesa Słysząc – nawet nieboszczyk ruch z siebie wykrzesa I zatańczy. Niestety. Kiedy jest zabawa Josek pije. Pijany łamie wszelkie prawa. Pan wie, ja wiem, że ludzie unieść się nie mogą, A on płynie po niebie, jak gwiazda, czy obłok. Lecz gdybyś go usłyszał raz jeden mój panie, Na pewno byś rozgrzeszył go za to latanie. Napisany: 2018-12-03 Dodano: 2018-12-03 07:23:18 Ten wiersz przeczytano 1226 razy Oddanych głosów: 21 Aby zagłosować zaloguj się w serwisie « poprzedni następny » Dodaj swój wiersz Wiersze znanych Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński Juliusz Słowacki Wisława Szymborska Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński Halina Poświatowska Jan Lechoń Tadeusz Borowski Jan Brzechwa Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer więcej » Autorzy na topie kazap Ola Bella Jagódka anna AMOR1988 marcepani więcej »
Vh4c8Ai.
