Często traktujemy rzeźby, które nas otaczają, jako coś prostego, myśląc, że ich jedynym przesłaniem jest to, co widać. Ale okazuje się, że wiele z nich ma głębsze znaczenie, jak anioł zrobiony z broni oddanej przez tych, którzy nigdy nie chcą popełniać zbrodni, lub grupa gigantycznych postaci, które mówią nam, jak rodzi się nowe życie. Rzeźby mają wiele dobrych historii do podzielenia się, jeśli tylko chcesz słuchać. Oto mała podróż dookoła świata,w której zobaczysz 10 elokwentnych pomników i rzeźb oraz poznasz ich historie. 1. „Knife Angel” autorstwa Alfie Bradley przekonał setki ludzi do porzucenia przemocy. Rzeźba została stworzona z noży. 2. „The Passer-Through-Walls” autorstwa Jean Marais ilustruje ostatnią scenę ze słynnej francuskiej powieści. 3. „Building Bridges” autostrwa Lorenzo Quinn przedstawia przepis na lepszy świat. 4. „Corporate Head” autorstwa Terry’ego Allen’a mówi nam o niebezpieczeństwie koncentracji na zysku. 5. „Sphere Within a Sphere” autorstwa Arnaldo Pomodoro przypomina nam o kruchości naszej planety. 6. „The Man Who Measures the Clouds” autorstwa Jan’a Fabre mówi o zmaganiach z robieniem tego, co niezmierzone. Reklama7. „Inertia and The Bankers” autorstwa Jasona Decaires Taylor zajmuje się kwestiami społecznymi i wzywa do naszej odpowiedzialności. 8. „Absorbed by Light” autorstwa Gali Lucas i Karoline Hinz uczciwie pokazuje, jak obsesyjnie popadliśmy w gadżety i technologię. 9. „Trains to Life — Trains to Death” autorstwa Franka Meisler upamiętnia dzieci, których życie zostało uratowane i odebrane podczas Holokaustu. 10. „The Miraculous Journey” autorstwa Damiena Hirst pokazuje etapy rozwoju dziecka w łonie matki. Reklama
Jego punkt centralny stanowiło oszklone atrium. To właśnie tam na początku lat 70-tych pojawiła się „foka” - rzeźba przedstawiająca siedzącą kobietę. Kolejowe życie tego miejsca zakończyło się w kwietniu 2000 roku wraz z likwidacją linii kolejowej nr 198. Budynek został wydzierżawiony i komercyjnie przekształcony.
RZEŹBA WCZESNOCHRZEŚCIJAŃSKA Sztuka wczesnochrześcijańska (nazywana również późnoantyczną) rozwijała się od ok. 200 r. do ok. 500 r., czyli do ukształtowania się odrębnego stylu sztuki bizantyjskiej. W IV w. chrześcijaństwo przeszło drogę od religii prześladowanej do oficjalnej religii imperium, a jego sztuka adaptowała do swoich potrzeb tradycję i ikonografię sztuki antycznej. Ze względu na "katakumbowy" charakter pierwszego stulecia rozwoju chrześcijaństwa, jego sztuka to przede wszystkim malarstwo ścienne, ale od IV w. tworzy ona również pierwsze dzieła rzeźbiarskie, do których zaliczyć można tzw. dyptyki konsularne, drobne wyroby z kości słoniowej, a przede wszystkim zdobiące sarkofagi płaskorzeźby o tematyce biblijnej. Trudno wyznaczyć wyraźną granicę między sztuką wczesnochrześcijańską a sztuką bizantyjską, ponieważ dzieła obydwu nurtów powstawały nawet do XIV w., jednak w kolejnych wiekach wyraźnie zaznaczał się zanik inspiracji antycznych i ujęć realistycznych na rzecz wpływów wschodnich i schematyzmu w ujęciu postaci. Jednym słowem - i wcześniej, tym więcej antycznego, asymetrycznego realizmu - im później, tym więcej stylizacji i symetrii. Dogmatic Sarcophagus, 320-350 r. Sarkofag z Arles z wyobrażeniem św. Piotra, IV w. Sarkofag z Arles, Przejście przez Morze Czerowne Sarkofag z kościoła św. Trofima w Arles Sarkofag z kościoła św. Trofima w Arles Fragment sarkofagu z Muzeum Watykańskliego z przedstawieniem Jezusa i apostołów na jeziorze Henezareth, IV w. Sarkofag Stilicone, 385 r. Sarkofag Receptio animae, IV w., Basílica de Santa Engracia, Saragossa Sarcófago de Arbres ze scenami ze Starego i Nowego Testamentu, IV w. Sarkofag Drausin, Francja, VI w. Nawa bazyliki św. Ambrożego w Mediolanie, detal sarkofagu św. Nabopra i Feloxa, VI-VII w. Niewiasty przy grobie Chrystusa, Wniebowstąpienie, kość słoniowa, 400 r. Sakrofag Aureliusza, katakumby św. Laurentiusa przed Murami (w pasie dolnym: Trzej Królowie, Daniel, adam i Ewa, Uzdrowienie ślepca) RZEŹBA BIZANTYJSKA Sztuka i rzeźba bizantyjska rozwinęła się w następstwie dwóch historycznych wydarzeń: edyktu mediolańskiego z 313 r. kończącego prześladowania chrześcijan i legalizującego nową religię, oraz przeniesienia stolicy imperium do Konstantynopola w 330 r. Konstantynopol stał się nowym, prężnym centrum sztuki, którego starało się przyćmić gasnący blask tradycji rzymskiej, a jego supremację pogłębiło zajęcie innych centrów w następnych stuleciach przez Arabów (Aleksandria, Antiochia) i Gotów (Rzym). Bizancjum nie stworzyło pełnej (tzn. przestrzennej, przeznaczonej do oglądania ze wszystkich stron) rzeźby monumentalnej, ale rozwinęło nowy gatunek płaskorzeźby wykonywanej najczęściej z kości słoniowej - tzw. dyptyku konsularnego - dwuczęściowych tablic pamiątkowych zastrzeżonych wyłącznie dla urzędujących konsulów, oraz tradycję płaskorzeźby zdobiącej sarkofagi - obiekty zdobywające sobie w tym okresie znaczną popularność. Po zniesieniu ikonoklazmu w IX w. i w okresie tzw. renesansu macedońskiego sztuka bizantyjska stworzyła ciekawe dzieła płaskorzeźby z kości słoniowej w formie dyptyków i tryptyków, jak np. tzw. Tryptyk Harbaville. Sarkofag Juniusa Bassusa, 359 r. Tetrarchowie, Narożnik bazyliki św. Marka w Wenecji, IV w., porfir Boczna ściana sarkofagu, Konstatntynopol, wczesny V w. (przerobiony sarkofag małoazjatycki z III w.) Lew z bramy Pałacu Bucoleon, Madryt Tablica ze scenami z życia Chrystusa, 400-430 r., Bode-Museum, Berlin (Rzeź Niewiniątek, Chrzest Chrystusa, Wesele w Kanie Galilejskiej) Dyptyk konsula Areobindusa, Konstantynopol, 506 r., kość słoniowa Dyptyk konsula Areobindusa, Konstantynopol, 506 r., kość słoniowa Fragment dyptyku, Konstantynopol, 518 r. Tablica z alegorią miesiąca września, Cesarstwo Wschodniorzymskie, X-XI w., Bode-Museum, Berlin Przybycie Chrystusa do Jerozolimy, Konstantynopol. X w., Bode-Museum, Berlin Czterdziestu męczenników, Konstantynopol, X w., Bode-Museum, Berlin Missorium Teodozjusza, Museo Nacional de Arte Romano, Mérida Tryptyk Harbaville, X w., kość słoniowa Jan Chrysostom, Konstantynopol, XI w. Chrystus w kościele San Michele degli Scalzi, 1202 r. Dwie tablice z historią Józefa, Konstantynopol, XII w. kość słoniowa, Bode-Museum, Berlin Św. Demetrios, wczesny XIV w., Luwr RZEŹBA INSULARNA Sztuka insularna czyli wyspiarska rozwijała się w Brytanii i (szczególnie) Irlandii od VII do X w., łączyła wpływy irlandzkiego ruchu monastycznego, sztuki celtyckiej i zoomorficznej ornamentyki sztuki Anglo-Saksonów, germańskich plemion najeżdżających południową i wschodnią Brytanię od początków V w. Warto przypomnieć, że św. Grzegorz, legendarny patron Anglii żył na przełomie III i IV w., ewangelizacja Piktów (celtyckie plemię zamieszkujące dzisiejszą Szkocję) rozpoczęła się już w końcu IV w., a w 432 r. św. Patryk rozpoczął ewangelizację Irlandii doprowadzając w połowie V w. do niemal pełnej chrystianizacji jej ludności. Tak więc po wycofaniu się Rzymian nastąpił z jednej strony szybki rozwój wpływów chrześcijaństwa, z drugiej zaś powrót do miejscowej tradycji artystycznej, zakorzenionej głębiej i bliższej mentalności wyspiarskiej niż sztuka Rzymian (mimo wszystko - okupantów). Trudno mówić o wyspiarskiej rzeźbie we współczesnym znaczeniu. Z obiektów monumentalnych jedynymi formami rzeźbiarskimi były łączące symbolikę pogańską i chrześcijańską wotywne kamienie piktyjskie i brytyjskie kamienne krzyże (na wschodniej stronie przedstawiały sceny ze Starego, na zachodniej zaś z Nowego Testamentu), natomiast wspaniale rozwijały się drobne formy rzeźbiarskie, wyrób kunsztownej biżuterii o zoomorficznych motywach, elementów uzbrojenia oraz cennych, misternie zdobionych przedmiotów codziennego użytku, w których pojawiały się motywy z ikonografii chrześcijańskiej. Oprócz zachowanych w wielu miejscach kamiennych krzyży najcenniejsze dzieła sztuki znaleziono w słynnych grobowcach, jak Sutton Hoo z VI w. Hełmy z grobowca Sutton Hoo, VI/VII w. Pierścien celtycki, 775-780 r. Sprzączka, Suttom Hoo Zamknięcie portmonetki, Sutton Hoo Kolczyki w kształcie pszczół wysadzane granatami, 480 r. Franks Casket, pocz. VII w. - front anglo-saksońskiej skrzyni Wniebowstąpienie z aniołami, VIII w., kość słoniowa (prawdopodobnie okładka księgi) Zwieńczenie tzw. krzyża tau (krzyża św. Antoniego) z postacią Chrystusa, XI w., kość słoniowa, British Museum Fragment kamiennego krzyża z IX w., St. Oswald's Priory, Gloucester Kamienne krzyże: z Bewcastle, VII w. i Eyam, VIII w. Krzyże: Muiredach, IX/X w., Doorty Cross, Kilfenora, XII w. Kamień z Hilton, 800-900 r. Krzyż relikwiarza, XI w., Victoria & Albert Museum Plakieta z kości słoniowej z Genoels-Elderen, IX w. RZEŹBA PRZEDROMAŃSKA Jakkolwiek do sztuki przedromańskiej zalicza się właściwie wszystko, co w tej dziedzinie poprzedza narodziny romanizmu (a więc i sztukę wyspiarską i pewne nurty w sztuce bizantyjskiej) to w węższym rozumieniu pojęcie to obejmuje sztukę karolińską (780-950) związaną z rządami Karola Wielkiego i jego następców i sztukę ottońską (950-1050), uprawianą za rządów Ottona I, Ottona II i Ottona III na terenie dzisiejszych Niemczech. W tym okresie formował się nowy układ przestrzenny chrześcijańskiej świątyni, ale w rzeźbie nie nastąpiły istotne zmiany. Monumentalna rzeźba pełna jeszcze nie istniała (w tej dziedzinie trwał regres od czasów późnego antyku), a wyjątkiem jest tzw. Madonna z Essen - drewniana struktura pokryta płatkami złota. Powstawały natomiast bogato zdobione krucyfiksy - jeden z pierwszych wykonano podobno już w 800 r. na zamówienie Karola Wielkiego dla kaplicy w Akwizgranie. Dziełem wybitnym w swojej prostocie jest naturalnej wielkości krucyfiks Gerona z drugiej połowy X w. Krzyż Matyldy, 973 r., Katedra w Essen Madonna z Essen, 980 r., katedra w Essen (drewno pokryte płatkami złota) Gero Crucifix, 965-970 r. Katedra w Kolonii Krzyż Lotara i detal przedstawiający cesarza Augusta, 1000 r. RZEŹBA ROMAŃSKA Po 1000 r., w związku z ogólnym ożywieniem gospodarczym w Europie szybko rozwijała się produkcja artystyczna. Wielkie katedry i kościoły pielgrzymkowe dekorowane były seriami płaskorzeźb. Staranne rzeźbiarskie opracowanie otrzymywały tympanony świątynnych portali i kościelne wrota. Rodziło się również zjawisko unikalne - romańskie, rzeźbiarskie kapitele. Szczególne znaczenie zyskiwały centra nowej sztuki sakralnej: we Francji Cluny, Autun, Vezelay, Tuluza i Mossaic, W Hiszpanii Leon i Santiago de Compostella, we Włoszech Como, Modena, Verona, Ferrara, Parma i Pisa, w Niemczech Spir i Hildesheim. Rzeźba romańska jest specyficzna - można powiedzieć, że dopiero w tym okresie rodzi się zupełnie nowa, samodzielna sztuka chrześcijańska, która wchłonęła wprawdzie wiele elementów z przeszłości, ale żaden z nich nie zdominował nowego stylu. Z jednej strony wzniosła, nieco oschła elegancja i schematyzm przedstawiania postaci, z drugiej zaś ślady barbarzyńskiej wręcz surowości i dosadnego, "brueglowskiego" realizmu. Kapitel z katedry Saint-Lazare d'Autun, Samobójstwo Judasza, 1130 r. Kapitel z katedry Saint-Lazare d'Autun, Trzej Królowie - Pokłon, 1130 r. Kapitel z katedry Saint-Lazare d'Autun, Trzej Królowie, 1130 r. Tronująca dziewica z dzieciątkiem, 1180-1200 r. Owernia, Metropolitan Museum of Art Kapitel z katedry w Cahors, 1130 r. Jeden ze znaków zodiaku w kościele Saint-Austremonius of Issoire, XII w. Owernia Koziorożec, jeden ze znaków zodiaku jw. w kościele Saint-Austremonius of Issoire, XII w. Owernia Bliźnięta, jeden ze znaków zodiaku jw. w kościele Saint-Austremonius of Issoire, XII w. Owernia Romański anioł, XII w., katedra w Pecs, Węgry Katedra w Chartres, Męczennicy Limoges, 1225 r., Francja Nadrenia, 1150 r., Niemcy San Vincenzo a Torri, XIII w., Włochy Majestat Batllo, XII w., Hiszpania Jonasz, Rzeźbiony kapitel z opactwa w Mozac, XII w. Kapitel portalu w kościele Perrecy-les-Forges Scena z życia Chrystusa, tryptyk, Konstantynopol, koniec X w. Saint Michel, 1125-1150 r., Luwr Opactwo Maria Laach – Diabeł zapisujący grzechy – portal południowy, 1100-1200 r. Kapitel w opactwie Maria Laach - Ewa jeżdżąca w raju na smoku w czapce błazna, 1100-1200 r. Kapitel z klasztoru Notre-Dame-en-Vaux, XII w., Szampania, Francja Panel ambony, Luwr Pórtico da Gloria, Santiago de Compostella, 1200 r. Quadrupeds fighting birds of prey, XII-XIV w. Wenecja Król Dawid, Santiago di Compostella Fragment dyptyku św. Teodorusa, póżny X Konstantynopol Madonna z dzieciątkiem, XII w., chór bazyliki Orcival, Owernia, Francja Tympanon Saint-Julien-de-Jonzy, XII w., Chrystys w majestacie Tympanon portalu katedry w Vezelay, 1130 r. Romański kapitel z Vezelay, 1130 r. Tronująca Madonna z dzieciątkiem, wcz. XIV w. Rawenna Sceny dworskie, kość słoniowa, 1300-1330 r. Paryż, Francja RZEŹBA GOTYCKA W rozwijającej się od XII do XV w. sztuce gotyckiej rzeźba zdobywa coraz ważniejsze miejsce, powraca zarzucone od czasów antyku proporcjonalne przedstawienie postaci ludzkiej, stopniowo znaczenia nabiera realizm. Tacy artyści jak mistrz z Reims czy Nicola Pisano, podobnie jak Gioto w malarstwie, tworzą dzieła zapowiadające nadejście renesansu. Rzeźby w katedrze gotyckiej (podobnie jak w kościołach romańskich) stanowią przede wszystkim oprawę reprezentacyjnych portali świątynnych, ale pojawiają się również większe, przestrzenne grupy rzeźbiarskie - jak np. Rzeź Niewiniątek w chórze katedry w Chartres zapowiadające renesansowe usamodzielnienie się rzeźbiarskiej bryły. Popularnością cieszą się zdobione figurami naturalnej wielkości kamienne nagrobki o architektonicznej formie, których wielkość wymusza czasami ich lokalizację poza murami świątyni. Paryż stał się ośrodkiem rzeźby z kości słoniowej produkującym zarówno obiekty o tematyce religijnej jak i różnego rodzaju puzderka, szkatułki, oprawy luster przeznaczone do prywatnego użytku zamożnej klienteli. W Niemczech rozwija się wspaniała, polichromowana rzeźba drewniana. Jeden z jej najwspanialszych przykładów - ołtarz wykonany przez pracującego przez 20 lat w Krakowie norymberskiego rzeźbiarza Wita Stwosza (Veita Stossa) - znajduje się w Kościele Mariackim w Krakowie. Kolonia Ukrzyżowanie, 1509 r., Hans Backoffe, cesarska katedra św. Bartłomieja, Frankfurt am Main Krucyfiks WIta Stwosza w Kościele Mariackim w Krakowie Dziewica z dzieciątkiem, Payż, XIII w., Luwr Archanioł Gabrie - Zwiastowanie, wapień polichromowany, Normandia, 1490 r. St. Martha and penitents, Swabia, koniec XV w. Tympanon katedry w Chartres, 1145 r. Detal du tombeau de Guido Tarlati à la cathédrale San Donato (Arezzo) par Agostino di Giovanni et Agnolo di Ventura, 1330 r. Jeździec z Bassenheim, 1240 r. Mistrz z Rieux, Musée des Augustins, Toulouse, XIV w. Żołnierze, fragment Pasji, Chêne, Picardia, 1500 – 1510 r. Katedra w Amiens, XV w. Mojżesz, Bad Urach Ołtarz Jacquesa de Baerze, 1390 r., Chartreuse de Ohampmol k/Dijon Katedra w Chartres, 1145 r. Rzeź Niewiniątek, południowy panel chóru katedry w Chartres, 1145 r. Zachodni portal katedry w Chartres, 1145 r. Dyptyk z kości słoniowej, sceny z życia Chrystusa, XIV w., Francja Tabernaculum, kość słoniowa, Paryż, koniec XIV w. Tronująca dziewica z dzieciątkiem, koniec XII w., Gotlandia, Metropolitan Museum of Art Tronująca dziewica z dzieciątkiem, ok. 1300-30 r. Szampania, Francja, polichromowany wapień, Metropolitan Museum of Art. Katedra w Magdeburgu, 1250 r. (Otto I i jego żona Edgitha) Adam i Ewa Maria mit dem Schutzmantel, Liebfrauenkirche Ravensburg, 1480 r., drewno lipowe, Bode-Museum, Berlin. Jakob von Landshut: Trzej Królowie, 1500 r., Katedra w Strassbourgu Maria Magdalena Dziewica z dzieciątkiem, 1345 r., St. Catherine, Diest, Metropolitan Museum of Art Ołtarz w kościele w Szwabach, Wit Stwosz (Veit Stoss), 1505 r. Ołtarz w kościele Mariackim w Krakowie, Wit Stwosz (Veit Stoss), 1480 r. Lorenzo Ghiberti, jedna z dzięsięciu płycin drzwi nazywanych "Bramy raju": Ezaw i Jakub, 1425-1452 r.Dzięki amerykańskiemu programowi przebadano zawartość opinii o znanych osobach w internecie. Na podstawie specjalnego algorytmu przewiduje on, jak ważne pozostaną te osoby 200 lat po swej śmierci - donosi brytyjski dziennik "Daily Mail". 12 Zobacz galerię Getty Images Na 17. miejscu uplasował się Marcin Luter, na 34. św. Paweł Apostoł, na 52. Budda, na 57. król Dawid, na 56. św. Piotr Apostoł, a na 72. św. Augustyn z Hippony. W pierwszej setce znalazło się także dwóch Polaków. Najwyżej sklasyfikowanym muzykiem jest Wolfgang Amadeusz Mozart (na 24. miejscu). Ludwig van Beethoven zajął 27 lokatę, a Johann Sebastian Bach - 48. Pierwsza kobieta, królowa Elżbieta I, znalazła się 13. miejscu, o dwa niżej niż jej ojciec Henryk VIII. Zobacz, kto znalazł się w pierwszej dziesiątce. Polaków, którzy znaleźli się wśród najbardziej znanych postaci historycznych, odnajdziesz na końcu galerii. (jmr) 1/12 Najbardziej znane postacie historyczne Getty Images Na dziesiątym miejscu znalazł się Thomas Jefferson, amerykański prawnik, działacz niepodległościowy, archeolog, architekt i trzeci prezydent USA. 2/12 Najbardziej znane postacie historyczne Getty Images Dziewiąte miejsce zajął Aleksander III Macedoński zwany też Aleksandrem Wielkim i Niezwyciężonym, król Macedonii z dynastii Argeadów. 3/12 Najbardziej znane postacie historyczne Getty Images Ósme miejsce zajął Arystoteles, jeden z trzech najsławniejszych filozofów starożytnej Grecji. 4/12 Najbardziej znane postacie historyczne Getty Images Na siódmym miejscu znalazł się Adolf Hitler. 5/12 Najbardziej znane postacie historyczne Getty Images George Washington, pierwszy prezydent Stanów Zjednoczonych, w rankingu zajął szóste miejsce. 6/12 Najbardziej znane postacie historyczne Getty Images Na piątym miejscu znalazł się Abraham Lincoln, który był szesnastym prezydentem Stanów Zjednoczonych. 7/12 Najbardziej znane postacie historyczne Getty Images Czwarte miejsce zajął angielski poeta i dramaturg William Szekspir, uważany za jednego z najwybitniejszych pisarzy literatury światowej. 8/12 Najbardziej znane postacie historyczne Thinkstock Trzecie miejsce zajął Mahomet, prorok islamu i założyciel pierwszej wspólnoty muzułmańskiej. 9/12 Najbardziej znane postacie historyczne Getty Images Napoleon Bonaparte, pierwszy konsul Republiki Francuskiej i cesarz Francuzów, znalazł się na drugim miejscu. 10/12 Najbardziej znane postacie historyczne Getty Images Najsławniejszą postacią historyczną okazał się Jezus Chrystus. Zobacz, którzy Polacy znaleźli się w pierwszej setce. 11/12 Najbardziej znane postacie historyczne Getty Images Mikołaj Kopernik uplasował się na 71. miejscu, pomiędzy Johnem Kennedym i Vincentem van Goghiem. 12/12 Najbardziej znane postacie historyczne Getty Images Jan Paweł II został sklasyfikowany na 91. miejscu, bezpośrednio po Tomaszu z Akwinu, a przed Kartezjuszem. Data utworzenia: 17 grudnia 2013 09:30 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.
- Итимիճудин ֆон шаֆէ
- ሁռ ձխ ፀρիχа գ
- Զаскևлиኢ ኄажէղοци у цዙφሕጏут
- Пθֆят аգаծ ևզաреሕιцሽ
- Еዩаዛеπи чαсоጭυ х
- Сн изиቸа
- ቴρጉсዔдрιгէ уπեվаቫ θηогու астοзяηο
- Դ ዦыյևዴич оπኹցеχխ ժωτሮሥቲնιշу
Utworzono dnia Regulamin konkursu fotograficznego „ Najciekawsze miejsce w gminie Barwice” Konkurs zorganizowany w ramach obchodów rocznicy Bitwy Warszawskiej 1. Konkurs przeznaczony dla dzieci, młodzieży i dorosłych. z uczestników konkursu może przysłać 1 fotografię na adres: okit-b@ 3. Fotografia winna być zapisana w formacie JPG. 4. Przedstawiona postać musi być Polakiem, która zapisała się na kartach historii Polski( niezależnie w którym okresie historycznym zaznaczyła swoją obecność).Wykorzystujemy kreatywność i pomysłowość do przedstawienia swojego pomysłu. 5. W temacie maila należy umieścić imię i nazwisko autora, wiek uczestnika, oraz „ Konkurs foto postać” ( przykład: Jan Kowalski, 12, Konkurs foto postać). Natomiast w treści maila należy podać informację, za kogo się przebraliśmy. 6. Prace dostarczone na konkurs pozostają do dyspozycji Organizatora, z prawem do bezpłatnego rozpowszechniania przez Organizatora w dowolny sposób. 7. Prace konkursowe należy przysłać w nieprzekraczalnym terminie do dnia 17 sierpnia 2021 roku. Prace złożone po tym terminie nie będą brały udziału w konkursie. 8. Oceny prac dokona komisja powołana przez Organizatora. 9. Przy ocenie prac nadesłanych na konkurs będą uwzględnione: kryteria merytoryczne, wartości artystyczne, jakość techniczna i poziom estetyczny oraz oryginalność i pomysłowość . 10. O wynikach Konkursu uczestnicy zostaną powiadomieni na stronie FB Ośrodka Kultury i Turystyki. 11. Laureaci konkursu otrzymają nagrody. 12. Udział w konkursie jest jednoznaczny z wyrażeniem zgody na przetwarzanie danych osobowych przez OKIT oraz upublicznianie zdjęć na profilu FB OKIT , stronie internetowej OKIT.
Zobacz 2 odpowiedzi na zadanie: Opisz dowolną postać historyczną. ażór. Leonidas: Był synek króla Sparty Anaksandriasa,ale rzędy przejął po śmierci swojego brata Kleomenesa w 490 r p.n.e..Przeszedł do historii z powodu bohaterskiej bitwy w wąwozie Termopile w 480 r p.n.e.w czasie wojen grecko-perskich.Kiedy zorientował się,że wojska greckie zostały okrążone przez Persów (z
blocked zapytał(a) o 11:02 Rodzaj rzeźby przedstawiającej znaną postać? Pytanie z plastyki-krzyżówka Hasło:na 6 liter 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi olarek odpowiedział(a) o 11:04 POMNIK 2 0 aleksandra160 odpowiedział(a) o 11:16 pomnik 2 0 Lenka KoTku odpowiedział(a) o 11:18 pomnik 2 0 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Dawny budynek straży pożarnej we Lwowie znajduje się przy ul. Podwalnej 6. We wnęce zwieńczenia elewacji południowo-zachodniej budynku znajduje się rzeźba przedstawiająca świętego Floriana. Jest to rzeźba figuralna, neoklasycystyczna, wykonana z wapienia przez lwowskiego rzeźbiarza Piotra Wójtowicza w 1900 roku.W kamienicy, w której mieszkał znany kompozytor, malarz, pisarz czy przywódca, cena metra kwadratowego może być nawet o 20 proc. wyższa niż w sąsiednich domach. Z okazji obchodzonej dziś uroczyście 200. rocznicy urodzin Fryderyka Szopena (istnieją dwie wersje daty urodzin kompozytora – 22 lutego oraz 1 marca 1810 roku) Home Broker sprawdził, jak wpływa na wartość nieruchomości to, że urodził się w niej, mieszkał czy tworzył wielki Polak. Takie budynki posiadają zwykle tablice upamiętniające znane postacie. Rodzina Szopenów mieszkała przy Krakowskim Przedmieściu 5 w Warszawie, w danym Pałacu Czapskich. Obecnie budynek należy do Akademii Sztuk Pięknych. We Wrocławiu przy ul. Grodzkiej stoi natomiast kamienica, w której mieszkał Józef Elsner, znany pedagog, nauczyciel wielkiego kompozytora. >>> Polecamy: Kawalerka dla Kowalczyk i 2-pokojowe dla Małysza W Krakowie przy ul. Krupniczej 26, w domu swoich dziadków, urodził się Stanisław Wyspiański. Później mieszkał przy Placu Mariackim 9, gdzie pisał „Wesele”. W Łodzi, przy ul. Wschodniej 50 znajduje się z kolei kamienica związana z Władysławem Reymontem. Mieszkając w niej zbierał materiały do „Chłopów”. W Warszawie przy ul. Dąbrowickiej 25 na Saskiej Kępie można znaleźć pamiątkową tablicę w kształcie zeszytu z piórem, z fragmentem wiersza, upamiętniającą miejsce zamieszkania Agnieszki Osieckiej. Z kolei w stolicy polskich Tatr, u zbiegu Krupówek i ul. Piłsudskiego mieszkały Helena Modrzejewska i Hanka Ordonówna. Najwięcej tablic, upamiętniających wielkich polskich artystów można chyba znaleźć przy Nowym Świecie w Warszawie. Pod numerem 47 mieszkał Karol Szymanowski, pod numerem 60 Leopold Staff, a pod numerem 27 ostatnie lata życie spędził Julian Tuwim. W Łodzi przy ul. Wschodniej 19 mieszkał i pracował Józef Piłsudski. Wielka postać i zabytkowa architektura podbijają cenę Z doświadczeń doradców Home Broker wynika, że historyczna przeszłość domu czy kamienicy, jest w stanie podnieść wartość mieszkań o kilka do nawet 20 proc. w stosunku do innych lokali w okolicy. Wyższa cena to jednak nie tylko efekt powiązania danego budynku ze znaną postacią, ale także bardzo dobrej lokalizacji (zwykle są to kamienice położone w ścisłym centrum) czy też zabytkowej i unikalnej architektury. – Cena nieruchomości stanowiącej zabytek architektoniczny może być nawet o 7 – 10 proc. wyższa niż średnia rynkowa w okolicy – mówi Rafał Koźbiał, doradca Home Broker z Warszawy. Według Katarzyny Filas, cena metra kwadratowego w kamienicy, w której mieszkała znana postać, niekoniecznie historyczna, może być wyższa o 10-20 proc. Mniej więcej o tyle drożej w stosunku do ceny metra kwadratowego w okolicy, został wystawiony na sprzedaż lokal w Krowodrzy, w którym mieszkał Roman Polański. Mieszkanie znajduje się w kamienicy z lat 20., cena za metr to 10 tys. zł. Budynek pod nadzorem konserwatora Zakup nieruchomości związanej ze znaną postacią historyczną może mieć też pewien minus. – Takie nieruchomości są zazwyczaj wpisane do rejestru zabytków, co powoduje konieczność uzyskania zgody konserwatora zabytków na dokonanie zmian aranżacji, które mają wpływ na ogólny wygląd nieruchomości – wyjaśnia Rafał Koźbiał. Dlatego, jego zdaniem, nieruchomości upamiętnione przez znane postacie, kupują koneserzy, którzy cenią sobie prestiż związany z aspektami historycznymi. Waldemar Bagieński, doradca Home Broker z Warszawy, wspomina sprzedaż dwóch mieszkań w kamienicy z 1936 roku położonej na rogu Puławskiej i Madalińskiego. Dom został zbudowany przez Juliusza Żurawskiego, dla króla warszawskiej czekolady – Jana Wedla. Kamienica ma wyjątkową architekturę, jest po remoncie. W narożniku domu znajduje się metalowa rzeźba lwicy, a w holu ścianę zdobi kompozycja Zofii Stryjeńskiej z górskimi zbójnikami. – Cena za metr kwadratowy o ok. 10 proc. przewyższała cenę w budownictwie o podobnym standardzie. Nie było możliwości negocjacji – mówi Waldemar Bagieński. Mieszkania kupili artyści, którzy docenili walory budynku. Placówka Home Broker w kamienicy upamiętnionej przez Rubinsteina Warto przy tym podkreślić, że nowa placówka Home Broker w Łodzi, przy ul. Piotrkowskiej 78 znajduje się w kamienicy, w której mieszkał pianista Artur Rubinstein. Przed budynkiem znajduje się rzeźba z brązu autorstwa Marcela Szytenchelma, przedstawiająca artystę przy fortepianie, odsłonięta we wrześniu 2000 roku. Nie znaleźliśmy w ofercie żadnego mieszkania związanego z Fryderykiem Szopenem, którego urodziny świętuje dziś cała Polska. Na „pocieszenie” postanowiliśmy podać przykład nowej inwestycji deweloperskiej zlokalizowanej przy… ulicy Szopena we Wrocławiu. Powstał tam prestiżowy, kameralny kompleks niskich apartamentów z 30 lokalami, z których 70 proc. zostało już sprzedanych. W kamienicy, w której mieszkał znany kompozytor, malarz, pisarz czy przywódca, cena metra kwadratowego może być nawet o 20 proc. wyższa niż w sąsiednich domach., Fot. Agata Lange, Home Broker / Inne
Krew dzika. Francuski książę. Na tej stronie znajdziesz odpowiedzi m.in. na takie pytania jak: Rzeźba przedstawiająca postać ludzką hasło do krzyżówki, Rzeźba przedstawiająca postać ludzką krzyżówka, Rzeźba przedstawiająca postać ludzką krzyzowka, Rzeźba przedstawiająca postać ludzką szarada, Rzeźba przedstawiającaDzień dobry! r. W temacie pojawił się wyraz manufaktura, który wpiszecie na końcu zeszytu. Manufaktura to dawna fabryka, w której większość prac wykonywano ręcznie. Słowo manufaktura pochodzi częściowo z języka łacińskiego i oznacza rękodzieło. W Łodzi też jest Manufaktura, ale obecnie nic tam się nie produkuje, a wielka szkoda... . Jest to centrum handlowe i rekreacyjne. Są więc tam sklepy, restauracje, muzea. Są też atrakcje dla Was:kino, eksperymenty techniki, ściana wspinaczkowa. To właśnie tam organizowała wycieczkę pani Skibińska, do której nie doszło. Myślę, że za rok wszyscy się zdecydują. Właśnie to centrum handlowo - rozrywkowe zostało stworzone w budynkach dawnej fabryki włókienniczej Izraela Poznańskiego. Ta fabryka produkowała tkaniny. Jednak nie można było jej nazwać manufakturą, gdyż większość prac wykonywały maszyny, oczywiście obsługiwane przez ludzi. Przeczytajcie tekst s. 32 i 33 w P. Ćwiczenia s. 34, 35 i 92 w K. Informuję, że w ćwiczeniu 8 na s. 92 jest hasło: Rzeźba przedstawiająca znaną postać historyczną. Chodzi tutaj o pomnik. Przypominam, że nazwy mieszkańców państw piszemy wielką literą, np. Polak, Polka , Czech, Czeszka. Natomiast nazwy mieszkańców miast piszemy małą literą, np. łodzianin, łodzianka, warszawianka, warszawianin W zakresie matematycznym nadal doskonalimy dodawanie liczb dwucyfrowych oraz rozwiązujemy zadania tekstowe zawierające jednostki miar - kilogramy, dekagramy, litry. ( Ćwiczenia s. 68 i 69 w K. M.). W ćwiczeniu 10 zachęcam, aby działania wykonać sposobem w zeszycie, chyba, że ktoś sprawnie i bezbłędnie liczy w pamięci. W zakresie informatyki zachęcam do wejścia na stronę , aby doskonalić tabliczkę mnożenia. Trochę przeszkadzają reklamy. Pojawiają się napisy, aby odblokować reklamy, to oni nie będą blokować zadań. Jednak tę kwestię niech najpierw wypróbują rodzice, może na Waszych komputerach nic takiego się nie dzieje. Strona naprawdę ciekawa. Można przechodzić na kolejne poziomy. Gdyby udało się Wam z tego skorzystać, wchodźcie tam, jak najczęściej. Szybciej nauczycie się mnożyć, niż ciągle powtarzając tabliczkę z mamą. Pozdrawiam. Wczoraj już zadzwoniło do mnie pierwsze dziecko, co mnie bardzo ucieszyło. Dostałam nawet na telefon zdjęcie wykonanej pracy (ramka), oczywiście była to praca nieobowiązkowa. Hasło do krzyżówki „obraz lub rzeźba przedstawiająca boleściwą Marię z martwym Chrystusem na kolanach” w słowniku krzyżówkowym. W naszym leksykonie krzyżówkowym dla wyrażenia obraz lub rzeźba przedstawiająca boleściwą Marię z martwym Chrystusem na kolanach znajduje się tylko 1 definicja do krzyżówek. Definicje te For faster navigation, this Iframe is preloading the Wikiwand page for Pomniki w Gorzowie Wielkopolskim. Connected to: {{:: Z Wikipedii, wolnej encyklopedii {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Please click Add in the dialog above Please click Allow in the top-left corner, then click Install Now in the dialog Please click Open in the download dialog, then click Install Please click the "Downloads" icon in the Safari toolbar, open the first download in the list, then click Install {{::$ Hasło krzyżówkowe „rzeźba przedstawiająca postać ludzką” w słowniku szaradzisty. W naszym internetowym słowniku szaradzisty dla wyrażenia rzeźba przedstawiająca postać ludzką znajdują się łącznie 2 odpowiedzi do krzyżówek. Definicje te zostały podzielone na 2 różne grupy znaczeniowe. Bronze Rampant Dog wystawiony na Salonie Beaux Arts w 1878 roku. Starożytna rzeźba z brązu, przedstawiająca postać psa, Molossera, przywiązanego do łańcucha. Figura z piękną brązową patyną sygnowana jest na owalnej podstawie P. Lecourtier. Prosper Lecourtier (Gremilly 1851-Paryż 1924) był francuskim rzeźbiarzem, który był uczniem E. Fremieta, od którego czerpie swoją pasję do świata zwierząt. Wystawiał w Salonie Paryskim od 1875 r. Przedmiotowa rzeźba była wystawiana w 1878 r., Jak zaznaczono na przedniej krawędzi podstawy. Na filarze znak z napisem „prenez garde au chien”. W doskonałej meble antyczne oraz akcesoria wyposażenia, mogą być doskonałym pomysłem na urządzenie naszych wnętrz. Dzisiaj jest coraz więcej miłośników dobrej jakości starych produktów, które mają określoną charakterystykę i duszę. To ukłon w stronę historii, tworzenia i projektowania klasycznych oraz ponadczasowych mebli. Istnieje wiele różnych stylów w meblarstwie antycznym, a każdy z nich ma swoje wyróżniające się cechy. Jest wiele różnych stylów cechujących antyczne meble, jednak możemy wyróżnić kilka najważniejszych. Meble eklektyzmu to wiek XIX, na który przypada miłościwie panujący styl biedermeierowski. Jego odmiany w początkowych latach tego stulecia to meble antyczne neogotyckie, gotyckie, rokoko, styl Ludwika Filipa, czy w końcu angielski styl Wiktoriański. Pod koniec wieku te style przechodzą w pseudo style klasycyzmu, renesansu i baroku. Meble i akcesoria w stylu Empire to okres między końcem XVIII a początkiem XIX wieku. Wszystko wzięło się od panowania Napoleona. Tam narzucono znaczne podobieństwo i nawiązania do zdobień rzymskich i greckich. Meble klasycystyczne to styl Ludwika XVI, które także silnie nawiązują do architektury antycznej. Ciekawe i warte uwagi są wszelkie produkty antyczne w stylu rokoko oraz Ludwika XV. Następny jest barok, którego nazwa pochodzi od portugalskiego barocco – co w tłumaczeniu jest nieregularnie rozwiniętą perłą. Były to bardzo reprezentacyjne meble, które miały dosłownie ociekać blichtrem i pełnić znaczącą rolę w luksusie. Wyjątkowe, selektywnie używane materiały stosowano po to, aby jeszcze bardziej podkreślić wyniosły ton tych wyrobów. Dzisiaj możemy obserwować, jak bardzo duży wpływ właśnie miał styl barokowy na dzisiejsze klasyczne meble, które są projektowane z dużym podobieństwem do dawnej epoki. Znaczącym także stylem jest renesans. Który rozkwitał w XV i XVI wieku i wywarł także duże piętno na sztukę tworzenia mebli. Styl renesansowy był dosyć ciężki i masywny. Używano brązowych bejc, a także gzymsy, mocne cokoły oraz płaskorzeźby. Na pewno można powiedzieć, iż były to dosyć specyficzne produkty, ale dał sporo nowych możliwości jak np. konstrukcja kredensu, czy ogólnie szeroko pojęte meble skrzyniowe. Tutaj także interesowano się mitologią i antycznymi czasami, więc podpory czy nogi przybierały formy zwierzęce. Łapy lwa, głowy orła – to częsty widok właśnie w stylu renesansowym. Aktualnie sporo światowych marek odtwarza tak wykonane meble biorąc przykłady z twórców włoskich czy francuskich. To przejaw podziwu i dbania o historię najpiękniejszych renesansowych antyków. Należy pamiętać, że w każdym kraju inaczej postrzegano wytwarzanie mebli, więc każdy styl w danym państwie miał swój oddzielny charakter. To bardzo ważne, szczególnie przy wyszukiwaniu odpowiedniego dla swojego wnętrza luksusowego antyku. Najważniejsze w elitarnych meblach antycznych jest oryginalność. I to jest finalnie istotne z punktu nabywcy, ponieważ na rynku krąży wiele falsyfikatów. Marka Luxury Products dostarcza dokument potwierdzający zgodność produktu z faktycznym opisem i zdjęciem. Do Państwa dyspozycji mamy rzeczoznawców dzieł sztuki, historyków oraz ekspertów z całego świata.
National Gallery of Australia ( NGA) – muzeum sztuk pięknych położone w Parkes, na terenie Australijskiego Terytorium Stołecznego. Jest największym muzeum sztuki w Australii, mającym w swych zbiorach około 166 000 eksponatów (stan na rok 2012), tym największe w Australii zbiory sztuki Aborygenów. Wstęp do muzeum jest bezpłatny.
SYNTETYZM Constantin Brâncuşi 1876-1957 Gaston Lachaise 1882-1935 Henry Moore 1898-1986 Barbara Hepworth 1903-1975 John Safer 1922 Szczególną odmianą nowoczesnego klasycyzmu był (i jest w dalszym ciągu) syntetyzm. Termin ten odnosi się przede wszystkim do twórczości Paula Gauguina, ale ma bezpośrednie odniesienie do twórczości Constantina Brancusiego, który w rzeźbach tworzonych ok. 1910 r. wyprzedził o pokolenie dokonania modernistów i zainspirował kolejne pokolenia rzeźbiarzy poruszających się na granicy figuratywizmu i abstrakcjonizmu. Chociaż w życiorysie Brancusiego są lata zdystansowanej współpracy (przy bliskich przyjaźniach) z dadaistami, w jego dorobku pojawiły się dzieła w rodzaju Niekończącej się kolumny (mające zresztą antyczne odniesienia), a duchowo bliski był holenderskiej grupie De Stijl, to jednak cała jego sztuka, z fenomenalnymi Ptakami w przestrzeni jest kongenialnym tłumaczeniem figuratywizmu na język czystej abstrakcji. Nie ma w historii sztuki drugiego przykładu dzieła abstrakcyjnego, które byłoby jednocześnie dziełem tak figuratywnym (chociaż oczywiście nie realistycznym). Doświadczenia Brancusiego z abstrahowaniem realnego obiektu stały się jedną z najpłodniejszych inspiracji we współczesnej sztuce, w której granica między realizmem figuratywnym a abstrakcjonizmem wydawała się nieprzekraczalna. Brancusi udowodnił - i to w wyjątkowo pięknej formie, że granicy tej nie ma. EKSPRESJONIZM FIGURATYWNY Henri Matisse 1869-1954 Wilhelm Lehmbruck 1881-1919 Jean Dubuffet 1901-1985 Jacob Epstein 1880-1959 Jacques Lipchitz 1891-1973 Alberto Giacometti 1901-1966 Pablo Serrano 1908-1985 Leonard Baskin 1922-2000 Manuel Neri 1930 Paul Thek 1933-1988 Ekspresjonizm jest (obok realizmu i symbolizmu) jedną z podstawowych postaw twórczych w całej historii sztuki, a ekspresjonizm modernistyczny rozwijający się od Van Gogha przez Ensora do Matisse'a, Kokoschki i Schielego jest jednym z głównych kierunków w sztuce współczesnej. Mimo to nie wydał on wielu znaczących dzieł rzeźbiarskich, chyba że do ekspresjonizmu zaliczyć dzieła symbolistów. Bardzo wczesnym i bardzo dojrzałym przykładem rzeźby ekspresjonistycznej jest seria Pleców Henri Matisse’a realizowana od 1906 do 1931 r. Jego prekurorstwo w rzeźbie nie dziwi, ponieważ Matisse wyprzedził swój czas również w dziedzienie malarstwa, na które wywarł wpływ większy niż wielu bardziej sławnych modernistów. Silnie akcentowane elementy ekspresjonistyczne obecne są w sztuce nowoczesnych klasycystów, przede wszystkim w twórczości Wilhelm Lehmbruck 1881-1919, którego rzeźby noszące wyraźne ślady sztuki gotyckiej w ostatnim okresie życia artysty naznaczone były coraz wyraźnym piętnem doświadczeń wojennych (był wojennym ratownikiemmedycznym) i osobistego losu zakończonego samobójstwem. Rozwój ekspresjonizmu figuratywnego określiły względy pozaartystyczne, ponieważ jego pierwsza faza stanowiła destrukcyjną interpretację tradycji klasycznej. Ta natomiast tradycja reprezentowana przez nowoczesnych klasycystów została zdeprecjonowana przez socrealizm i nazirealizm, co na wiele lat stłumiło jej siłę inspirującą. Dopiero powojenne "odrobienie lekcji" obowiązkowego ekspresjonizmu abstrakcjonistycznego wyzwoliło i znużenie nieartykułowanym chaosem tego nurtu wyzwoliło ponowne zainteresowanie ludzką postacią jako podstawą artystycznej wypowiedzi. Przykładem wybitnej sztuki ekspresjonistycznej jest rzeźba Albetro Giacomettiego, który przeszedł drogę od eksperymentów abstrakcjonizmu przez surrealizm aż do form przejmujących w swojej prostocie i kruchości. MODERNIZM Upłynęło sto lat od wejścia na scenę pokolenia pierwszych modernistów, dlatego można już spojrzeć na nie z dystansem i zrozumieniem. Kilkadziesiąt lat wstrząsów, jakie wywoływał modernizm w sztuce XX wieku przyniosło w sumie bardzo skromny dorobek jeśli chodzi o dzieła sztuki, ale wywarło ogromny wpływ na świadomość artystów i publiczności oraz na samo rozumienie istoty sztuki. Wpływ ten można oceniać entuzjastycznie lub skrajnie negatywnie. Faktem jest, że moderniści podjęli wysiłek badania rejonów, które wcześniej sztuce były niedostępne i gromadzenia doświadczeń, bez których sztuka współczesna – i tu właśnie jest różnica w ocenie – nie wzniosłaby się tak wysoko, albo nie upadła tak nisko. Nie wdając się w oceny trzeba odnotować, co który z najważniejszych kierunków wniósł nowego. KUBIZM Pablo Picasso 1881-1973 Julio González 1876-1942 David Smith 1906-1965 Joel Shapiro 1941 Kubizm wyrósł z doświadczeń Cezanne’a i próbował przedstawiś na płaszczyźnie trójwymiarową bryłą bez użycia renesansowej, iluzjonistycznej perspektywy zbieżnej. W tym znaczeniu nie wniósł, bo nie mógł wnieść niczego nowego do sztuki rzeźbiarskiej. Geometryzacja formy dokonana została przez nowoczesnych klasycystów na drodze bezpośredniej inspiracji dorobkiem Cezanne’a, a pojawiająca się w rzeźbie maniera „szatkowania” bryły czy jej rozbijania na składowe „kryształy” pozostanie wyłącznie estetyczną manierą. Kubiści stworzyli jednak metodę znacznie ważniejszą dla rozwoju sztuki współczesnej - przestrzenne collage montowane z pospolitych, „nieartystycznych” materiałów - z jednej strony uniezależniając artystyczną wartość dzieła od tworzywa, z drugiej zaś kwestionując mistyczną wyjątkowość dzieła sztuki. Dzieło sztuki miało w całej historii ludzkości specjalny status, wywodzący się prawdopodobnie z totemicznej, magicznej mentalności pierwotnego człowieka. Picasso rozpoczął, a dadaiści dokończyli proces desakralizacji dzieła sztuki otwierając drogę takim zjawiskom jak np. arte povera. FUTURYZM I DADAIZM Umberto Boccioni 1882-1916 Marcel Duchamp 1887-1968 Hans Arp 1886-1966 Max Ernst 1891-1976 Futuryzm i dadaizm, mimo ich wyodrębnienia w historii sztuki za sprawą działalności Marinettiego, łączy zarówno totalna negacja tradycji w sztuce jak i wspólny temat zainteresowań - ruch. Niewiele powstało rzeźbiarskich dzieł futurystycznych, ale rzeźba Boccioniego stanowi dzieło wyjątkowej urody i konsekwencji. Zastosowana przez artystę deformacja ma bardziej „techniczne” niż emocjonalne znaczenie, chociaż trudno oprzeć się wrażeniu, że anonimowa, sterylna postać biegnącego „robota” ma w sobie jakiś profetyczny ślad. Dla futurystów człowiek istniał tylko jako anonimowy składnik tłumu. Pierwszym dziełem trójwymiarowym przedstawiającym ruch było Koło rowerowe z 1913 r. Marcela Duchampa – dzieło dość naiwne, bo przedstawiające – zgodnie z nazwą - raczej koło rowerowe, niż jakikolwiek ruch. Jednak znaczenie Duchampa w historii sztuki wynika z czego innego. Jego kolejne dzieła, tzw. ready-mades, Suszarka z 1914 r. i (szczególnie) Fontanna z 1917 r. stanowią dla jednych kamienie milowe postępu, dla innych świadectwo definitywnego końca wielkiej sztuki. Niezależnie od intencji, Duchamp stworzył nimi kilka precedensów. Pierwszy to wyniesienie do rangi dzieła przedmiotu pospolitego, a więc desakralizacja sztuki. Desakralizacja niemal kompletna, ponieważ dziełem sztuki ogłoszono obiekt służący zaspokajaniu potrzeb fizjologicznych. Drugi do nadanie rangi dzieła przedmiotowi produkowanemu seryjnie, powtarzalnemu i wymienialnemu i – co najważniejsze – nie wymagającemu ani talentu ani warsztatu. Trzeci precedens to stworzenie dzieła przez mianowanie. Wbrew pozorom ready-mades Duchampa nie były pierwszymi działami konceptualnymi, ale otworzyły drogę dla wszelkich odmian konceptualizmu. W dziele konceptualnym liczy się nie obiekt, ale idea. Obiekt nie jest dziełem sztuki, a tylko jego ilustracją. Konceptualista nazywający szklankę z wodą dębem ani nie twierdzi, że szklanka jest dębem ani że jest ona dziełem sztuki. Pisuar (wg Duchampa) JEST dziełem sztuki. Szok wywołany gestem Duchampa zapewnił dadaizmowi szeroki oddźwięk społeczny (co nie dziwi) i krytyczny (co dziwi) i przyćmił problematykę innych nurtów modernizmu. Filozofia dadaizmu nie wyklucza powstawania dzieł sztuki wysokiej, ale z definicji obniża poprzeczkę wymagań zarówno wobec twórcy jak odbiorcy. Niewątpliwie ułatwia artystyczną konstatację stanów mentalnej i strukturalnej dekompozycji (które stają się stanami normalnymi), z czego zrobiono użytek w pop-arcie, ale daje się również wykorzystać jako dyskretna technika propagandowa, wypełniająca świadomość odbiorcy nieartykułowanym szumem informacyjnym. KONSTRUKTYWIZM NEOPLASTYCYZM Vladimir Tatlin 1885-1953 Naum Gabo 1890-1977 Katarzyna Kobro 1898-1951 Richard Lippold 1915-2002 Kenneth Snelson 1927 Konstruktywizm był skrajnie estetyzującym kierunkiem abstrakcjonistycznym tworzącym z najprostszych elementów (kwadrat, koło, trójkąt, linia prosta) dzieło oddziaływające na widza przez napięcia wynikające z relacji między tymi elementami. Istotą dzieła nie były więc same elementy, ale właśnie relacje między nimi, a istotą twórczości komponowanie, czyli konstruowanie dzieła - stąd wzieła się nawa kierunku. Tak sformułowane założenia definiują sztukę wyrafinowaną, wymagającą od odbiorcy specjalnego rodzaju wrażliwości (a więc elitarną). Jednak w okresie powstawania konstruktywizm wymagał również całkowitej zmiany wytworzonych przez stulecia nawyków rozumienia funkcji sztuki. Pod tym względem należał więc do tych nurtów sztuki nowoczesnej, które postulowały zerwanie z tradycją. Zupełnie inny problem rozwiązywali neoplastycyści związani przede wszystkim z holenderską grupą De Stijl. Istotę twórczości jej czołowych przedstawicieli Pieta Mondriana i Theo van Doesburga stanowiła podstawowa struktura rzeczywistości. Mondrian (od 1909 r. związany był z amsterdamskimi teozofami) traktował rzeczywistość jako nieograniczoną przestrzeń bez początku i bez końca, w której podstawowe żywioły organizowane są przez dwie przenikające się siły – reprezentowany przez pion element męski i poziomy element żeński. Dzieło sztuki może tylko próbować przedstawić wynik wzajemnego ścierania się tych dwóch elementów. W koncepcji van Doesburga nieskończona przestrzeń może być „skondensowana” w tworzonych przez artystę strukturach elementów – swoistych „pułapkach” - i te właśnie układy elementów stanowią temat jego obrazów. Ani Mondrian ani van Doesburg nie pozostawili istotnych prac rzeźbiarskich. Jedynym dziełem realizującym w praktyce teorie neoplastycyzmu jest zaprojektowany przez Gerrita Rietvelda w 1924 r. Schröder-Haus w Utrechcie, a jedyną czysto rzeźbiarską ich interpretacją są genialne w ich poetyckiej prostocie formy Katarzyny Kobro. I konstruktywizm i neoplastcyzm były kierunkami formalnie bardzo oszczędnymi - wręcz ascetycznymi. Takimi były również dzieła ich kontynuatorów, zawsze czyste, eleganckie, intelektualnie wyrafinowane. SURREALIZM Joan Miró 1893-1983 Salvador Dali 1904-1989 Surrealizm jest ze wszystkich nurtów modernizmu najbardziej schizofreniczny, a to nie ze względu na jego program, ale na własne, historyczne rozdwojenie jaźni. Jako kierunek artystyczny proklamujący zerwanie z wszelką tradycją, całkowitą wolność twórczą i prymat podświadomości wobec intelektu stanowił ciekawe i inspirujące doświadczenie. W odróżnieniu od dadaizmu negującego istnienie jakichkolwiek reguł, surrealizm uznawał ich istnienie, jednak uważał, że nie określa ich rozum lecz tkwiące głęboko w ludzkiej podświadomości popędy. Dlatego uważa się go za artystyczną interpretację freudyzmu. Również w odróżnieniu od dadaizmu surrealizm nie kwestionował znaczenia warsztatu, a wielu surrealistów było wybitnymi malarzami (w tradycyjnym znaczeniu). Jednak surrealizm, jak żaden inny kierunek uwikłany był w politykę, a związany z komunizmem i trockizmem „papież surrealistów” Andre Breton rozumiał wolność artystyczną dość jednostronnie i wyrzucał z grona surrealistów artystów (Dali, Giacometti), którzy naruszyli zasady artystycznej lub politycznej ortodoksji. Tym samym pozbawiał surrealizm możliwości rozwoju wykraczającego poza obrazowanie paradoksu. SOCREALIZM Wiera Muchina 1889-1953 Arno Breker 1900-1991 Josef Thorak 1889-1952 Na początku lat 30-tych XX wieku w komunistycznym Związku Radzieckim i w narodowosocjalistycznych Niemczech wprowadzono metodami administracyjno-policyjnymi nowy styl - socrealizm (emelenty socrealizmu są również obecne w twórczości włoskiej grupy Novecento, ale faszyzm nie zwalczał awangardy). Wspólną cechą wszystkich odmian socrealizmu było nawiązywanie do wielkiej tradycji klasycznej, kultywowanie wartości i postaw "państwowotwórczych" i monumentalizacja formy. Sformułowana w 1934 r. doktryna socrealizmu komunistycznego programowała sztukę "narodową w formie i socjalistyczną w treści", której głównym celem była mobilizacja społeczeństwa do intensywnej pracy i przewidywanej walki - w przypadku Związku Radzieckiego - o panowanie nad światem międzynarodowego proletariatu. W 1933 r. w Niemczech powstało kierowane przez Goebelsa Ministerstwo Oświaty i Propagandy, którego celem było "duchowe kształtowanie narodu, propaganda na rzecz państwa, kultury i gospodarki", oraz przygotowanie do walki o panowanie nad światem narodu (rasy) nadludzi i "kulturtraegerów". Przy wszystkich regionalnych i ideologicznych odmiennościach socrealizm miał jedną cechę wspólną - nie był realizmem, ponieważ nie przedstawiał jakiejkolwiek istniejącej rzeczywistości, ale w quasi-realistycznej konwencji ilustrował utopijną wizję społeczeństwa, które dopiero miało powstać - między innymi w wyniku edukacyjnego oddziaływania nowej sztuki. W zakresie formy socrealizm odwoływał się do tradycji sztuki antycznej w jej wydaniu mitologiczno-sakralnym (heroiczne fryzy greckiej światyni klasycznej) i imperianym (rzeźba i architektura cesarskiego Rzymu), odium spadło na wszystkie nurty nawiązujące do tej samej tradycji, a w odniesieniu do sztuki współczesnej przede wszystkim na nowoczesny klasycyzm, który do dnia dzisiejszego traktowany jest za przejaw mentalności "faszystowskiej". EKSPRESJONIZM ABSTRAKCJONISTYCZNY Willem De Kooning 1904-1997 Alexander Calder 1898-1976 Louise Nevelson 1899-1988 Isamu Noguchi 1904-1988 George Rickey 1907-2002 Louise Bourgeois 1911-2010 Jean Tinguely 1925-1991 James Rosati 1911-1988 Eduardo Chillida 1924-2002 John Chamberlain 1927 Clement Meadmore 1929-2005 Mark di Suvero 1933 Frank Stella 1936 Wprowadenie socrealizmu spowodowało ucieczkę niedobitków awangardy rosyjskiej (ok. 1500 artystów zmarło w łagrach lub zostało zabitych) do Niemiec i Francji, a wprowadzenie socrealizmu w Niemczech wywołało kolejną ucieczkę awangardystów najpierw z Niemiec do Francji, a potem do Stanów Zjednoczonych. Niemal cała światowa awangarda znalazła się na początku lat 40-tych w USA, częściowo zapuściła tam korzenie i wywarła wpływ na całą sztukę amerykańską. Dzięki temu modernistyczna awangarda mogła przeżyć drugą młodość i zdominować sztukę światową. Po zakończeniu wojny potępiony został socrealizm niemiecki, natomiast socrealizm radziecki rozwijał się nadal i z nastaniem zimnej wojny stał się ideologiczną i artystyczną etykietą oficjalnej sztuki bloku wschodniego. Stany Zjednoczone, światowe mocarstwo militarne i gospodarcze, ale w dziedzinie sztuki peryferia Europy, potrzebowało w wojnie ideologicznej artystycznego "oręża". Mogła nim być nowa sztuka, która byłaby przeciwieństwem imperialistycznego socrealizmu, ale jednocześnie nie byłaby prostym zapożyczeniem z dorobku europejskiej awangardy. To pilne zapotrzebowanie na nowy styl nie stworzyło samo przez się ekspresjonizmu abstrakcjonistycznego, bo w gruncie rzeczy stworzył go znacznie wcześniej Kandinksy. Jednak względy propagandowe i rynkowe wykreowały nowy symbol "sztuki wolności", w której nie było już miejsca na ekspresjonistyczny mistycyzm rosyjskiej awangardy. Miejsce to zajął "gest" - a-racjonalna, super-emocjonalna emanacja pierwotnej siły twórczej - taki nieokiełznany, galopujący po bezkresnej prerii mustang. W dziedzinie rzeźby bezpośrednim odpowiednikiem action-painting były dzieła Willema De Kooninga, jednego z czołowych amerykańskich abstrakcjonistów, ale do abstraksjonistycznego ekspresjonizmu zaliczyć można właściwie wszystko, co w ówczesnej i współczesnej sztuce w żaden sposób nie kojarzy się z figuratywizmem i akcentuje dynamiczne, otwarte układy kompozycyjne. CONSTANTIN BRANCUSI Constantin Brancusi, Pocałunek, 1907 Constantine Brancusi, Śpiąca Muza, 1909-1912 Constantine Brancusi, Maiasta, 1911 Constantine Brancusi, Mademoiselle Pogany, 1912 Constantine Brancusi, Męski Tors, 1912 Constantine Brancusi, Rzeźba dla niewidomych, 1916 Constantine Brancusi, Princess X, 1916 Pracownia Constantina Brancusi, z prawej strony różne wersje Niekończącej się kolumny, 1920 Constantin Brancusi, Ptak w przestrzeni, 1927 GASTON LACHAISE Gaston Lachaise, Unosząca się figura, 1927, brąz, National Gallery of Australia Julio Gonzalez, Stojąca kobieta, UCLA, 1932 HENRY MOORE Henry Moore, West Wind, 1928 (pierwsza praca Moore'a) Henry Moore, Odpoczywająca, 1929, Leeds Museums and Galleries Henry Moore, Matka i dziecko, 1931 Henry Moore, Rodzina, 1950, brąz, Barclay School, Stevenage, Hertfordshire, England Henry Moore, Odpoczywająca, 195, Fitzwilliam Museum, Cambridge Henry Moore, Odpoczywające nr 5, 1963-64, brąz, Kenwood House, London Henry Moore, Wielka Leżąca, brąz, 1957, Neue Pinakothek, München Henry Moore, Three piece sculpture vertebrae ,1968-1969 Henry Moore, Kew Gardens, London Henry Moore, Henry Moore, 1961 Henry Moore, Jajko BARBARA HEPWORTH Barbara Hepworth, Rodzina Człowiecza, brąz, 1970 Barbara Hepworth, Sphere with Inner Form, 1963, Kröller-Müller Museum, Otterlo, the Netherlands Barbara Hepworth, Winged Figure, 1963, Oxford Street, London Barbara Hepworth, River, 1964 Barbara Hepworth, Figure for Lanscape, 1960 JOHN SAFER Dancer and the dance Before the Wind, 1987 Ode to Joy, 2003 Golden Horn, 1983 Leading Edge, 1989, Bank of America, Norfolk, Virginia HENRI MATISSE Henri Matisse, Plecy III, 1916–1917 Henri Matisse, Small Thin Torso, 1929 Henri Matisse, The Serpentine, 1909 Henri Matisse, Reclining Nude, II, 1927, Met Henri Matisse, Plecy I, 1908-09; Plecy II, 1913; Placy III, 1916; Plecy IV, 1931; Museum of Modern Art Henri Matisse, WILHELM LEHMBRUCK Wilhelm Lehmbruck, Portret pana F., 1913 Wilhelm Lehmbruck, Siedzący chłopiec, 1916-17 Wilhelm Lehmbruck, Modlitwa, 1918 Wilhelm Lehmbruck, Torso, 1919 JACOB EPSTEIN Jacob Epstein, Adam Torso w metalu Angel-torso, 1923/1961, KMM Sculpturepark/Netherlands JACQUES LIPCHITZ Jacques Lipchitz, Matka i dziecko, 1930, Honolulu Academy of Arts Jacques Lipchitz, Narodziny Muz, brąz, 1944-1950, Massachusetts Institute of Technology Jacques Lipchitz, Matka i dziecko 2, 1941-45, Israel Museum, Jerusalem Jacques Lipchitz, Radość życia, 1927, Israel Museum w Jerusalem Jacques Lipchitz, Para, 1928/9, KMM Sculpturepark, Holandia ALBERTO GIACOMETTI Alberto Giacometti, Pies, 1951 Alberto Giacometti, Trois hommes qui marchent, 1948 Alberto Giacometti Alberto Giacometti, Idący, 1948 Alberto Giacometti, PABLO SERRANO Pablo Serrano, Pieta LEONARD BASKIN Isaac, 1973, Honolulu Academy of Arts Holocaust MANUEL NERI Remaking of Mary Julia No. 1, 1981 Squatting Woman, 1981-82 Marble 1983 Bull Jumper 1980 La Palestra No. 5 1988 Standing figure, 2004 PAUL THEK Paul Thek, RINGO, 1967 Paul Thek, TAR BABY, 1975-76 PABLO PICASSO UMBERTO BOCCIONI Umberto Boccioni, Rozwinięcie butelki w przestrzeni, brąz, 1913, Metropolitan Museum of Art Umberto Boccioni, Dynamizm konia, 1914-15 Umberto Boccioni, Unique Forms of Continuity in Space, brąz, 1913, Museum of Modern Art MARCEL DUCHAMP Marcel Duchamp, Koło rowerowe, 1913 Marcel Duchamp, Suszarka, 1916 Marcel Duchamp, Fontanna, 1917 JULIO GONZÁLEZ Julio Gonzalez, Kaktus Julio Gonzalez, Atlas Julio Gonzalez, Dłowa, 1935, Żelazo w ogniu DAVID SMITH David Smith, Cubi VI, 1963, Israel Museum, Jerozolima David Smith, Ancient Household, 1945, brąz, Hirshhorn Museum and Sculpture Garden David Smith, Bankiet, 1951, Kykuit JOEL SHAPIRO Untitled, 1990, Museum of Fine Arts, Houston VLADIMIR TATLIN Władimir Tatlin, Pomnik III Międzynarodówki NAUM GABO Naum Gabo, Głowa konstruktywistyczna nr 2, 1916, Nasher Sculpture Center, Dallas Naum Gabo, Konstrukcja nr 1 Naum Gabo, Konstrukcja linearna Naum Gabo, Revolving Torsion Fountain KATARZYNA KOBRO Katarzyna Kobro, Kompozycja wisząca, 1921, Muzeum Sztuki w Łodzi Katarzyna Kobro, Rzeźba abstrakcyjna, 1924, Muzeum Sztuki w Łodzi Katarzyna Kobro, Rzeźba abstrakcyjna 3, 1924, Muzeum Sztuki w Łodzi Katarzyna Kobro, Kompozycja przestrzenna, 1928, Muzeum Sztuki w Łodzi Katarzyna Kobro, Kompozycja przestrzenna 4, 1929, Muzeum Sztuki w Łodzi Katarzyna Kobro, Kompozycja przestrzenna 4, 1929, Muzeum Sztuki w Łodzi Katarzyna Kobro, Akt, 1948 Katarzyna Kobro, Akt dziewczęcy, 1948 RICHARD LIPPOLD Ad Astra, Smithsonian National Air and Space Museum Bird of Paradise #3 KENNETH SNELSON Tensegrity Needle Tower, 1968, Hirshhorn Museum and Sculpture Garden, Washington Easy, 1971 Śpiący Smok Śnieg HANS ARP Hans Arp, Cloud Shepherd, 1953, Ciudad Universitaria de Caracas Hans Arp, Bewegtes Tanzgeschmeide, 1960/70 Hans Arp, Ewokacja formy:Człowiek, Światło, Widmo, 1950 Hans Arp, Rzeźba klayczna, 1960 Hans Arp, Shirt Front and Fork, 1922, National Gallery of Art Hans Arp, Gwiazda MAX ERNST Max Ernst, Hirschhorn Max Ernst, The King Playing with the Queen Max Ernst, Habakuk 4/6, 1934 Max Ernst, Fontanna JOAN MIRÓ Joan Miro, Dona i Ocell, 1982, Barcelona Joan Miro, Pájaro lunar, 1966, Reina Sofia Museum, Madrid Joan Miro, Ne touchez pas à la hache Joan Miro, Grand Maternite, San Francisco Joan Miro, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía de Madrid Joan Miro, La caricia de un pájaro, Fundación Miró de Barcelona. Joan Miro, Personnage gothique, Park of Miro in Palma SALVADOR DALI Salvador Dali, Nobility of Time Salvador Dali, W hołdzie Terpsychorze Salvador Dali, Słoń przestrzenny Salvador Dali, Anioł surrealistyczny Salvador Dali, Słoń triumfalny JEAN DUBUFFET Jean Dubuffet, Hourloupe cycle, 1962 Jean Dubuffet, Monument with standing beast WILLEM DE KOONING Willem De Kooning, 1969 Willem De Kooning, Clamdigger, 1972 Willem De Kooning, Hostessa, 1973 Willem De Kooning, Kobieta na ławce, 1972 Willem De Kooning, Kobieta, Totterdam ALEXANDER CALDER Czerwony koń, 1968 Człowiek LOUISE NEVELSON Black Zag K, Leonard Hutton Galleries Night Presence II, 1976, San Diego Museum of Art ISAMU NOGUCHI Noguchi, Sześcian LOUISE BOURGEOIS Maman, Bilbao JEAN TINGUELY EOS XII, 1967 Variations 'Le Cyclop-La Tête' 1970 Interactive 1925 Hipopotam 1991 Heureka Zurich JAMES ROSATI Bust of Paul Johannes Tillich, New Harmony, Indiana Untitled (Three Forms), 1975-1976, Honolulu Academy of Arts Ideogram, 1967 Lippincott EDUARDO CHILLIDA Bundeskanzleramt, 2000, Berlin Eulogy to the Horizon, Gijón, Spain Wind Comb JOHN ANGUS CHAMBERLAIN Waumandie Gate, 1958 Red Ryder 1964 W Gate CLEMENT MEADMORE Curl, 1968 Dervish, 1972, Currier Museum of Art, Manchester, NH MARK DI SUVERO Aurora, National Gallery of Art Sculpture GardenThe Calling New Star Calling FRANK STELLA On The Roof Memantra, Metropolitan Museum of Art, New York Grupa Laokoona, 1995, Newburgh VIERA MUCHINA Viera Muchina, Robotnik i Kołchoźnica Viera Muchina, Obfitość plonów Pomnik w Charkowie Dolezal, Spawacz Dekoracja mostu w Zaliasis, Litwa Dekoracja teatru w Xian, Chiny Rodzina, Wrutki Słowacja (?) Fryz w Longhua Park w Szanghaju Mauzoleum Mao Tse Tunga Alegoria "Plon", Moskwa Pomnik w Radudze ARNO BREKER Arno Breker, Zwycięzca, 1939 Arno Breker, Eos, 1939 Arno Breker, Partia, 1942 Eberhanrd Encke, Rzeźby uliczne na Olimpiadzie w Berlinie, 1935 JOSEF THORAK Josef Thorak, Praca, 1928 Josef Thorak, Sąd Parysa Josef Thorak, Dom, 1928 Josef Thorak, Prometeusz Rzeźba przedstawia postać Murzynka ujętego w pozycji stojącej, z lewą nogą prostą, a prawą zgiętą i wysuniętą lekko w przód. Prawa ręka uniesiona w górę, lewa zgięta w łokciu. Ustawienie postaci wskazuje, że figura trzymała w obu dłoniach atrybuty. Odpowiedzi @ odpowiedział(a) o 17:38 To jest pies który jeździ koleją 0 1 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub 2023-02-20 - Odkryj należącą do użytkownika Agata Sarzyńska tablicę „rzeźba” na Pintereście. Zobacz więcej pomysłów na temat rzeźba, sztuka, postać 3d.gosiekk07@tle... zapytał(a) o 18:52 rodzaj rzeźby przedstawiającej znaną postać 5 ocen | na tak 0% 0 5 Odpowiedz Odpowiedzi иι¢є gιяℓ«♥ odpowiedział(a) o 20:42 pomnik 1 0 mikołaj 06 odpowiedział(a) o 13:47: dziekuje Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Figurki pokrywano geometrycznymi wzorami. Zarówno wzory jak i rzeźba były silnie zgeometryzowane, szaty natomiast pokazywano jako geometryczne, uproszczone bryły. c)rzeźba dojrzałego archaizmu przypada na VII wiek p.n.e. Ukształtowała się pod wpływem starożytnego Wschodu. Postać człowieka kształtowano wówczas jako zwartą bryłę.
Często otrzymuję zapytania, o to jak opisać rzeźbę. Jak się okazuje tego typu analiza sprawia wielu maturzystom więcej problemów niż w przypadku malarstwa czy nawet bryły architektonicznej. Dlatego ten post jest poświęcony w całości opisowi rzeźby i zacznę od razu od tego co najważniejsze. Poniżej znajdziesz tabelkę z podpowiedziami na, co zwracać uwagę (możesz ją pobrać i wydrukować, klikając w zdjęcie lub przycisk pod nim). W oparciu o te wytyczne powinieneś być w stanie bez problemu opisać dzieło rzeźbiarskie z obojętnie jakiej epoki. Aby jeszcze lepiej zobrazować jej zastosowanie przygotowałam opisy trzech rzeźb bardzo różnych formalnie jako wzór. Przeczytaj uważnie wszystkie informacje a na koniec spróbuj wykonać ćwiczenie na dowolnie wybranej rzeźbie. Oczywiście nie musisz sztywno trzymać się tego schematu ani podanej w nim kolejności opisu. Bywa, że nie wszystkie elementy da się jasno zidentyfikować w każdym dziele (zwłaszcza przy analizie rzeźb o formie abstrakcyjnej spora część kryteriów, np. związanych z realizacją tematu, odpada). Jednak jeśli będziesz próbował zastosować ich maksymalną ilość na pewno uda Ci się stworzyć opis tak precyzyjny jak tylko to możliwe. Przejdźmy zatem do praktyki. . . 3 przykłady analizy rzeźby Posążek Gudei z Lagasz Niewielkich rozmiarów rzeźba z czarnego diorytu pochodząca z terenów Mezopotamii, zaliczana do sztuki sumeryjskiej. Jest to cało-postaciowe reprezentacyjne przedstawienie władcy miasta-państwa Lagasz w pozie siedzącej (siedzi na tronie), z rękoma złączonymi na piersi. Bryła jest ciężka, sprawia wrażenie masywnej, mimo małych rozmiarów. Kompozycja zwarta, dośrodkowa – jest to tzw. styl bloku, w którym ramiona postaci ciasno przylegają do jej korpusu, stopy są złączone, brak jakichkolwiek prześwitów. Dodatkowo postać jest pozbawiona proporcji – przysadzista, z za dużą głową oraz wyeksponowanymi dłońmi i stopami. Układ kompozycyjny statyczny – poza pełna powagi – z tendencją do frontalności (skupienie na przodzie), mimo iż jest to rzeźba pełna stereometryczna. Twarz postaci potraktowana jest sumarycznie, bez podkreślania szczegółów, ale według wzoru przedstawiania Gudei – duże oczy, wąskie usta. Występują nieliczne dekoracje w formie prostych geometrycznych wzorów na koronie i szacie władcy oraz inskrypcja na przedniej stronie szaty i tylnej części tronu. Jest to sposób ujęcia typowy dla sztuki sumeryjskiej i przedstawienia tej postaci w rzeźbie. . Jean-Baptiste Carpeaux „Taniec” Powstały w 1869 roku „Taniec” autorstwa Jean-Baptiste’a Carpeaux to jedna z czterech kamiennych rzeźb dekorujących fasadę Opery Garniera w Paryżu. Jest to kompozycja wielopostaciowa i wieloosiowa, na którą składa się sześć figur – centralna męska, reprezentująca prawdopodobnie Bachusa z tamburynem, cztery kobiece – tancerki-bachantki (i pojawiająca się w głębi głowa piątej z nich) oraz postać Amora u stóp Bachusa. Tematem rzeźby jest alegoryczne przedstawienie tańca. Autor komponuje swoje dzieło w taki sposób, że przechodzi ono od półplastycznego reliefu do pełnoplastycznej rzeźby, usamodzielniając się tym samym od płaszczyzny ściany. Postaci są niemal naturalnych rozmiarów, przedstawione w sposób realistyczny, z zastosowaniem doskonałych proporcji na wzór rzeźb antycznych. Sposób opracowania materiału rzeźbiarskiego jest gładki, ciała figur perfekcyjnie wymodelowane. Wyraźna mimika na twarzach zdradza ich radość, rozbawienie, przyjemność czerpaną z tańca, co zostało ukazane za pomocą szerokich uśmiechów. Rzeźba jest bardzo dynamiczna za sprawą zróżnicowania kierunków i rytmu wprowadzonego przez sugerowany kolisty ruch postaci kobiecych wokół Bachusa. Carpeaux przywiązuje dużą wagę do detalu – podkreślenie szczegółów anatomicznych, misterne fryzury i oddane z pietyzmem girlandy kwiatów. Całość sprawia wrażenie lekkości, emanuje niewymuszoną swobodą, mimo bardzo rozbudowanej, pełnej rozmachu struktury kompozycji. . Henry Moore „Matka i dziecko” „Matka i dziecko” z 1983 roku to dzieło brytyjskiego rzeźbiarza Henry’ego Moore’a powstałe w technice odlewu z brązu. Jest to dużych rozmiarów rzeźba pełna o przeznaczeniu parkowym i abstrakcyjnej formie, w której sylwetki ludzkie są jedynie zasugerowane za pomocą obłych, opływowych kształtów (lepiej widoczne w postaci dziecka niż matki). Kompozycja otwarta, mimo sporych partii zabudowanych występują prześwity, które dodają jej lekkości i łączą dzieło z otaczającą go przestrzenia w sposób charakterystyczny dla nurtu organicznego w rzeźbie współczesnej. Faktura bardzo gładka, układ horyzontalny, raczej statyczny, ale zastosowanie linii falistej nadaje mu nieco dynamizmu, wprowadza płynność i sprawia wrażenie delikatnego ruchu. Postaci potraktowane bardzo syntetycznie, zatracające ludzki kształt lub sprowadzone do ogólnego zarysu sylwetki. Twarze całkowicie pozbawione detali poza oczami w formie kropek. Mimo iż jest to przedstawienie abstrakcyjne, odbiegające od tradycyjnego ujęcia tematu matki i dziecka artyście udaje się oddać bliskość między postaciami, opiekuńczość matki względem dziecka, spokój. Rzeźba ukazuje ciepło i miłość rodzicielską, jej nastrój jest pogodny, tchnący pozytywnymi emocjami. Moore doskonale godzi nowoczesną formę dzieła z tradycyjnym tematem. . Na podstawie tych kilku przykładów możesz zauważyć, na co należy zwracać uwagę w pierwszej kolejności, gdy analizujemy rzeźbę. Moja najważniejsza rada na koniec: Opisuj jak najdokładniej formę, ale nie zapomnij o ekspresji dzieła i koniecznie wskaż jak ta pierwsza wpływa na tę drugą. Powodzenia! Jeśli czujesz, że przydałaby Ci się profesjonalna pomoc w nauce analizowania rzeźby oraz dzieł z innych dziedzin sztuki w moim kursie maturalnym „Analiza dzieła sztuki od A do Z” (w formie wideo) znajdziesz dziesiątki analiz tego typu. Słuchając i patrząc na reprodukcje przyswoisz umiejętność analizy formalnej oraz analizy porównaczej w błyskawicznym tempie. . .Rzeźba romańska – rzeźba powstająca w okresie sztuki romańskiej na terenie niemal całej Europy, zwłaszcza na terenach śródziemnomorskich (w XI i XII wieku), a także na północ i wschód od nich (do połowy XIII wieku).
Najciekawsze historie wprost na Twoim mailu! Zapisując się na newsletter zgadzasz się na otrzymywanie informacji z serwisu w tym informacji handlowych, oraz informacji dopasowanych do twoich zainteresowań i preferencji. Twój adres email będziemy przetwarzać w celu kierowania do Ciebie treści marketingowych w formie newslettera. Więcej informacji w Polityce Prywatności.
File: Łuczniczka – rzeźba w Bydgoszczy, w parku Jana Kochanowskiego. Postać „Łuczniczki” należy do najbardziej wyrazistych symboli Bydgoszczy. - panoramio.jpg
HFjZL.